حقیقتا از اینکه یک ساعت خودم رو با نمایش قلندرو همراه کردم و وارد جریان مبهمی از احساس ترس،احساس نگرانی و عشق شدم لذت بردم. من توی این یک ساعت با چیزی رو به رو شدم که سعی میکنم ازش فرار کنم، با اون چیزی رو به رو شدم که می‌تونه نقطه ضعف من باشه، با چیزی رو به رو شدم که می‌تونه باعث امیدواری من در شرایط سخت باشه... از یه جایی به بعد منتظر نبودم تا ببینم در ادامه قراره چه اتفاقی بیوفته، بلکه اون اتفاق من بودم و اون نور، موسیقی و حرکاتی که داره روان منو میکاوه. مایی که هر لحظه نمایش رو بار ها زندگی کردیم، ازش فرار کردیم و یا ترسیدیم...
خوش درخشیدید:))