در این کنج محنت آباد غوغایی ست خواسته که ناخواسته در تنهایی و سکوت فرو می‌رویم ... چند وقت پیش تو این سالن جلوم آقا پسری نشسته بود که مرکز ملاجش موها فر درشت به سمت بیرون داده بود بطوری که بزحمت میتونستم صحنه رو ببینم عقبم آقای مسنی بودن که بی وقفه با کناریشون صحبت میکردن انگار در منزل جلوی تلویزیون هستن و با تذکر هم میانه خوبی نداشتن در واقع بین دو نسل با فاصله گیر کرده بودم و هرچند تیاتر خوبی بود نامش کافه عاشقی که لذت بردم اما ... بماند !!!!

تذکر دادن به این دوستان وسط اجرای نمایش خودش سکوت سالن رو به هم میزنه و حواس بقیه رو پرت می‌کنه. در همچین موقعیت‌‌هایی عملا بدون چاره می‌مونیم. تجربه من میگه در نمایش هایی که گروه اجرا یا نمایشخانه قبل از شروع تذکر قاطع میدن، بیشتر رعایت میشه. عجالتا من شخصا دیگه نمایش های این سالن رو صرفنظر از کیفیت اجرا انتخاب نخواهم کرد