اینجا تو این تیاتر همه چی بود... اشک لبخند قهقه عشق تاریکی و روشنایی با هم همه مهربان بودند و متصل در دل ما ...
شاید امسال نزدیک ۱۰۰ تا تیاتر دیدم و این کار قطعا جزو یکی از بهترین هاست بدون شک ... به همتون خسته نباشید میگم خیلی عالی بودین و متن مشگل آقای چرمشیر رو به زیبایی هرچه تمام تر اجرا کردین مرسییی از همه ی شما ...

میتونم بگم به به از ته دلم بگم ... به به ...

خیلی این کار رو دوست داشتم و پسندیدم ... علتش هم بازی های خوب و روان همراه با مونولوگ‌های دلنشین ، ملموس و واقعی و کارگردانی بسیار هوشمندانه ...

جامعه ای رو ترسیم میکرد در قالب چند زوج با اختلاف طبقاتی و شاید قومیتی ، که هر کدام وقتی به تنهایی مونولوگ میگفتن وارد دنیای درونشون می شدی و متوجه نگرش ، طرز تفکر و رویاهایشون... که در انتها چه کارگر چه کارخانه دار چه زن کارگر و غیره ... همه بنوعی حق دارن ، اینجاست که متوجه میشیم وقتی انسانهای خوب تو یه سیستم بد دارن زندگی میکنن ناخواسته وارد جنگ میشن با خودشون با همسرشون با همکاراشون و روز به روز همه از هم فاصله میگیرن و تنها میشن ، مرتب همدیگر رو مورد قضاوت قرار میدن اما غافل از اینکه مشگل جای دیگه ایی هست !!!

شدیدا توصیه میکنم این کار تمیز کمدی انتقادی زیبا رو ببینید ... خیلی ممنون و خسته نباشید میگم به همه ی عوامل این تیاتر تحسین برانگیز ...

این تیاتر یکی از متفاوت ترین تیاترهایی هست که تا بحال دیدم ، همه چیز بسیار خلاقانه بود ... فقط دوستانی که یخورده قلبشون ضعیفه توصیه نمیکنم !!
فکر کنم یکبار دیگه هم دوست داشته باشم ببینم ...
به همه ی بچه های جوان و خلاق نمایش خسته نباشید میگم ...

یک نمایش دیالوگ محور و کوبنده که مثله جراحی عمل میکنه که میخواد جسم بشکافه تا به غده سرطانی که در گذر از زمان شکل گرفته دست پیدا کنه اما اینبار این غده در پیکره روح زن و شوهری شکل گرفته که در جوانی عاشق بودن و حالا متاستاز داده به همه ی زندگیشون ...
در کل نمایش دوست داشتم اما ایرادات جدی در نحوه اجرا بود که با توجه به شرایط زمان خاصی که داریم تجربه میکنیم و باید واقع گرا باشیم ترجیح میدم چیزی در موردش نگم هرچند که خانم ثانی کامل اشاره داشتن ...

با احترام به همه ی دوستانی که این کار رو دوست داشتن کلیه عوامل محترم این نمایش انتظار بیشتری داشتم با توجه به این همه تعریف و تمجید حداقل برای من قابل تحمل نبود خداروشکر که وسطش یه استراحتی دادن که بشه خارج شد ... تو ذهنم یه چیزی تو مایه های مرگ یزدگرد سوم بود که مواجه با ...

رفته بودم پرده آخر ببینم گفتن تموم کردن با نا امیدی پرسیدم چی دارین گفتن کافه عاشقی ، تو دلم آهسته شنیدم که کسی میگفت آی عشق آی عشق چهره آبی ت پیدا نیست ، باشه یکی لطف کنید ...
ردیف ۶ و صندلی ۱۵ وسط سالن دوستی کنارم نشست گفت تا بحال ۴ بار دیده خوشحال شدم فکر کردم پس یعنی خیلی خوبه دیگه ایشالا یه آقا پسری هم جلوم نشست موهاش فر درشت داشت و از مرکز ملاج سرش موها رو همگی فر و سیخ بسمت بیرون بنوعی که من نصف عمده صحنه برام قابل دیدن نبود و فاجعه اش اینجا بود که اصلا تکیه نمیداد همون جلو خشک شده بود احساس کردم منم داره موهام سیخ میشه یواش یواش از بس گردن کشیدم یهو دیدم ازپشتم یه آقای مسنی شروع کرد صحبت کردن بخاطر سنشون تذکر ندادم اما دیدم خیر انتها نداره بحثشون گفتم میشه صحبت نکنید یکم بلند البته چند دقیقه ساکت بودن باز شروع کردن دیگه داشتم منفجر میشدم که خاموش شدن خداروشکر ...
خلاصه چند دقیقه نگذشته بود که هی میگفتم خدایا شکرت ، چه اتفاقی تیاتری برام جور شد ... به به هرچی تعریف کنم کم کردم این اشعار زیبا با این موزیک زیبا با این خوانندگان زیبا تلفیقی ساختن که دل و جانم رو جلا می دادن اونقدر حض روحی بردم که قابل بیان نیست بعد از شکوفه های گیلاس ... خلاصه چقدر خوبه که احساس کنی یه تیاتر دیدی که حس کنی آدم بهتری شدی وقتی میای بیرون ... با همه ی اون دوستانی که وقتی در یک سالن عمومی حاضر میشن رعایت نمیکنن !!!