ریتم پنهان و آشکار
روند اپیزودی و تکه های این تئاتر به خوبی به یک کلیت اشاره میکنند. جزییات به خوبی رعایت شده اند. ریتمی درونی در تمام اجرا از راه رفتن راوی در ابتدا تا انتها به خوبی در نظر گرفته شده. حتی وقتی در اپیزود نهایی یعنی خوابیدن؛ این ریتم کاملا شکسته میشود همین شکستن خود معنا پیدا میکند.
با روایتی روبرو هستیم که در معنا حرف خیلی های جامعه امروز است. اعتراضی به خود. اعتراضی به نبود عمل در حرف های جامعه ای که خود را پایبند اخلاقی میداند که حتی در کوچک ترین اجزای زندگی خود هم رعایت نمیکند.
گزندهایی که به خوبی در صحنه ها نقاشی شده اند و حتی وقتی متوجه میشویم نویسنده هیچ گاه سعی نمیکند اعتراض را علنی تر کند و خط قرمزی را رد کند هم دوست داریم به تماشا ادامه دهیم و همه چیز را در ذهن خودمان تکمیل کنیم.

پیمان شیرپور
منتقد فرهنگی هنری