تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
خانه هنر دیوار
مجموعه تئاتر لبخند
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 22:08:48
سلام و احترام
انتخاب محملی مانند غائله‌ی بوسنی جهت بستر انتقال مفهوم، قابل ستایش و ارزشمند است، خاصه برای نسل ما که حتی همان تصاویر سیاه سفید ... دیدن ادامه ›› تلوزیون‌های قدیمی را هم ندیده و بسا چیزی هم از آن نشنیده؛ یک فضای بکر برای جریانِ داستان. این انتخاب به موازات ارزشمند بودن، حساسیت خاصی هم به دنبال دارد. شاید بسیاری از حاضران آرام‌سایشگاه [تماشاگران]، اولین تصاویر از جنگ بوسنی را می‌بینند و به قول معروف اولین‌ها...
در جنگ بوسنی، مسئله دین و ایدئولوژی بود؛ مردها جنگجو نبودند، مرد رزم نبودند، فراری بودند، در فرار کشته می‌شدند و هنوز هم تکه‌تکه از زیرخاک بیرون می‌آیند و هر ساله عزیزِ مادری و همسری و فرزندی، تکه‌هایش جمع شده و به خاک سپرده می‌شود. مردها در این جنگ به اندازه زن‌ها مظلوم بوده‌اند و این، در سراسر اجرا جایی نداشت و مردِ دورا، با پنج گلوله، سریع و احتمالا بدون درد کشته شد... خبری از کارخانه‌باتری‌سازی نبود!
البته ملتفت محوریت داستان بودم، بوسنی صرفاً از آن‌جاهایی بود که خاکش به بذر خبیث تجاوز، اجازه‌ی رشد و نمو داده بود و روح لطیف زنانش را بازیچه‌ی کلیدواژه‌ی قدرت کرده بود؛ مثل افغانستان و عراق و اوکراین و حتی ایران... و نفرین بر جنگ! این نقد هم صرفا بابت رسالتی که بر دوش تنهایی... حس کردم، بیان کردم.
-----
سجاد افشاریان قابلیت جریان‌سازی زیادی روی صحنه دارد، دقیق است و به نظرم کمی وسواسی و همین است که کارهای او را خاص می‌کند. متن، صدا، نور، میزانسن و بازی‌ها سرجایش بود. تعامل با تماشاگر در شب شانزدهم مهرماه بیش از حد بود و همین مسئله جسارت او را زیاد کرده بود؛ بماند که ما هم آدم‌های بی‌قراری هستیم!
بازی خانم اسدی حقیقتا درخشان بود و به نظرم پیش‌ران اجرا بود. به شخصه بازی آقای افشاریان را هم می‌پسندم؛ هرچند غالباً همان علیِ بک‌توو بلک هستند.
-----
در نهایت، از تماشای این اثر راضی هستم و قدردان زحمات تیم اجرا هستم.
انتخاب محملی مانند غائله‌ی بوسنی جهت بستر انتقال مفهوم، قابل ستایش و ارزشمند است، خاصه برای نسل ما که حتی همان تصاویر سیاه سفید ... دیدن ادامه ›› تلوزیون‌های قدیمی را هم ندیده و بسا چیزی هم از آن نشنیده؛ یک فضای بکر برای جریانِ داستان. این انتخاب به موازات ارزشمند بودن، حساسیت خاصی هم به دنبال دارد. شاید بسیاری از حاضران آرام‌سایشگاه [تماشاگران]، اولین تصاویر از جنگ بوسنی را می‌بینند و به قول معروف اولین‌ها...
در جنگ بوسنی، مسئله دین و ایدئولوژی بود؛ مردها جنگجو نبودند، مرد رزم نبودند، فراری بودند، در فرار کشته می‌شدند و هنوز هم تکه‌تکه از زیرخاک بیرون می‌آیند و هر ساله عزیزِ مادری و همسری و فرزندی، تکه‌هایش جمع شده و به خاک سپرده می‌شود. مردها در این جنگ به اندازه زن‌ها مظلوم بوده‌اند و این، در سراسر اجرا جایی نداشت و مردِ دورا، با پنج گلوله، سریع و احتمالا بدون درد کشته شد... خبری از کارخانه‌باتری‌سازی نبود!
البته ملتفت محوریت داستان بودم، بوسنی صرفاً از آن‌جاهایی بود که خاکش به بذر خبیث تجاوز، اجازه‌ی رشد و نمو داده بود و روح لطیف زنانش را بازیچه‌ی کلیدواژه‌ی قدرت کرده بود؛ مثل افغانستان و عراق و اوکراین و حتی ایران... و نفرین بر جنگ! این نقد هم صرفا بابت رسالتی که بر دوش تنهایی... حس کردم، بیان کردم.
-----
سجاد افشاریان قابلیت جریان‌سازی زیادی روی صحنه دارد، دقیق است و به نظرم کمی وسواسی و همین است که کارهای او را خاص می‌کند. متن، صدا، نور، میزانسن و بازی‌ها سرجایش بود. تعامل با تماشاگر در شب شانزدهم مهرماه بیش از حد بود و همین مسئله جسارت او را زیاد کرده بود؛ بماند که ما هم آدم‌های بی‌قراری هستیم!
بازی خانم اسدی حقیقتا درخشان بود و به نظرم پیش‌ران اجرا بود. به شخصه بازی آقای افشاریان را هم می‌پسندم؛ هرچند غالباً همان علیِ بک‌توو بلک هستند.
-----
در نهایت، از تماشای این اثر راضی هستم و قدردان زحمات تیم اجرا هستم.
امیرمسعود فدائی، stanco، چاوش، امیر مسعود، سمیرا موسوی، fateme soleimani، سپهر و آتنا اسدی این را
خواندند
سمیه یارمحمدی این را دوست دارد
سمیه یارمحمدی این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۵۸,۰۰۰ نفر
+۲۸,۶۳۰ برنامه
+۹,۰۰۰,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۷,۶۱۹ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
