روانشناسی از شاگردان دبستان پسرانه ای پرسید؛ اولین نفری که باید باهاش مهربان باشید کیه؟!
همه گفتند؛ مامان، مامان و بابا، معلم، خدا و ...
روانشناس گفت؛ خیر
اولین نفری که باید باهاش مهربان باشید؛ خودتونید.

ما از فرهنگ مهر طلبی و روابط چسبناک می آیم. فرهنگ قربانی شدن و قربانی کردن. فرهنگ بزرگ کردن بچه ها برای عصای دست شدن. فرهنگ تقدس بخشیدن به جایگاه والدین. طبیعی است که در چنین فرهنگی یاد نگرفته باشیم که اولویت با مهربان بودن با خودمونه. عجیب نیست اگر با بلوغ، استقلال شخصیت و بریدن بند ناف بیگانه باشیم. در چنین فرهنگی ما برای دوست داشتن طبیعی خودمون هم احساس گناه می کنیم، در حالی که دوست داشتن سالم دیگری، بدون مهربانی با خود، ممکن نیست. به قول کریستین بوبن؛ هنر اصلی هنر فاصلـــــه هاست. زیاد نزدیک به هم می سوزیم و زیاد دور یخ می زنیم. باید یادبگیریم جای درست و دقیق را پیدا و همان جا بمانیم.