حدودا دو ساعت از پایان اجرا گذشته و من هنوز احساس میکنم توی سالن نشستم. نه ، احساس میکنم روی اون مبل ها نشستم ، دارم به آهنگی که همسایه میزنه گوش میدم ، با شخصیت ها میگم و میخندم. صادقانه بگم خیلی وقت بود که چیزی انقدر حالم رو خوب نکرده بود ، و هیچ وقت فکر نمیکردم چیزی باشه که بتونه اینطوری اشکم رو در بیاره ولی در نهایت من رو با یه حال خوب ، با یه حال جدید از اون سالن بفرسته بیرون. واقعا میخواستم وسط اجرا بلند شم و آقای مولانیا رو بغل کنم. جانانه ترین خسته نباشید رو میگم به خانم گیلدا ویشکی ، خانم مریم داننده فرد ، آقای هومن کیایی ، آقای وحید آقاپور ، آقای آریا قاسمی ( که به نظرم استعداد خالص بودند! ) و در نهایت به آقای جواد مولانیا.
از تک تک کسانی که این ۱۱۰ دقیقه رو ساختند و تبدیلش کردند به بهترین ۱۱۰ دقیقه ای که تا به حال تجربه کرده بود ، بی نهایت سپاسگزارم! بدون شک یک بار دیگر این نمایش رو میبینم ، و به هرکسی بتونم پیشنهاد میکنم!