چه متن درخشانی بود. اولین ویژگی مثبت نمایش «صددرصد مرده» این بود که همه‌چیز در خدمت «متن» جلو می‌رفت. کارگردانی، بازی‌ها، نور، صحنه، همه‌چیز. متن هیچ‌چیز اضافه‌ای نداشت و تک‌تک جملات، جای دیگری کامل می‌شدند.
بازی‌ها خیلی خوب بود. نمایش احساسات شخصیت‌ها و آن خنده و گریه‌های توأمان، شیطنت و عصبانیت‌هایی که در لحظه تغییر می‌کردند، حرفه‌ای و دقیق پیاده شده بودند.
اصلاً به ساعتم نگاه نکردم و به‌نظرم نمایش در درست‌ترین لحظه و به درست‌ترین شکل ممکن تمام شد.
تنها نکتۀ منفی نمایش، عمارت ارغوان بود که گاهی‌اوقات (نه همیشه) در تأخیر شروع اجرا با شهرزاد رقابت می‌کنه و زمانی که باید اجرا شروع شود، تازه گیشه را برای چاپ بلیت باز می‌کند؛ اینکه چرا حتماً باید ماجرا کاغذی باشد و با پی‌دی‌اف کار راه نمی‌افتد، بماند. صندلی‌ها هم طوری است که با یک حرکت اضافه، امکان دادن رباط صلیبی وجود دارد. البته ناگفته نماند که واقعاً اجراهای خوبی در عمارت ارغوان روی صحنه می‌روند.
در کل، یک خسته نباشید درست‌حسابی به گروه نمایش «صددرصد» می‌گویم و خیلی بعید می‌دانم که از تماشای این نمایش پشیمان شوید.