وقتی آنقدر که باید همدیگر رو زجر داده ایم بعدش باید چه کرد؟ کجا این سیکل آزار دیدن و آزار رساندن می شکند؟ تا کجا شخص آزارگر لذت می بره و و تروما ... دیدن ادامه ›› کجا فعال می شه که دیگه حاضر به ادامه این نقش نیست؟
نمایش وقتی آنقدر….. نمایشی جسورانه در پرداخت روابط زن-مرد، غنی-فقیر، کارفرما-مستخدم ، پدر-فرزند، نامادری - فرزند و در نهایت شخصیت سادیستیک و وابسته است.
نشون دادن چرخه خشونت از اولین سیلی تا تحقیر و توهین و زجر دادن (به قول مهشید هامون فقط به خاطر اینکه یه آدمی جلوی منکه زورش از من بیشتره) و در عین حال استیصال و اضطراب و تعارض شخصیت با دوربینی که داره باطن انها رو نشون می ده به زیبایی در کنار هم به نمایش درامد، ما تیاتر نمی دیدیم ما پشت صحنه زندگی رو می دیدم که بارها کات می شد و بازی با تغییر نقشها در جنسیت ادامه پیدا می کرد.
هر کدوم از شخصیت ها در دنیایی ذهنی خودشون زندگی می کردن: پدر،معشوق، بچه ها…..
هیچ ارتباط سالمی بین هیچ کدوم از افراد خانواده نبود و مسئول این وضع پدر خانواده نشون داده شد، پدری که بیشتر از هر کسی نیاز به عشق محبت و توجه داشت فقط یادش رفته بود که نمی تونه ملک و هدیه و جواهر بخرتش.
معشوق دختری سرکش که به دلیل شرایط در رابطه ای قرار گرفته که هر لحظه به فکر فرار ولی از طرفی شخصیت وابسته ای هم داره ،هم بازی می کنه هم به فکر کشتن، به قیمت زخمی شدن ( زخمی که تا پایان نشونه اش روی دستهاش هست) می تونه به پلیس یا اورژانس زنگ بزنه ولی نمی زنه. در عین تمایل به مرد در سطحی ترین سطح ارتباط باهاش می جنگه، این دوئل انقدر طولانی شده که هیچ شناختی از هم ندارن فقط می خوان ضربه بعدی رو محکمتر بزنن.
نمایش بازیهای جذاب و گیرایی داره که نشون دهنده درک درست از شخصیت هاست، طراحی صحنه و لباس هم تداعی زیبایی از پشت صحنه رو به نمایش می زاره تنها نکته منفی اجرا به نظر من استفاده از مرغ بی نوا بود که هر شب روی صحنه بوده و با اوم وضعیت گرفتن از بال از صحنه خارج شد.
نمایش زیبا و تفکر برانگیزی بود، بدرخشید🤍💫