اوژن یونسکو به شخصه معتقد است هنرمند مدرن سنت هارا پشت پا نمیگذارد بلکه آن هارا تجدید میکند
یونسکو در رابطه با یکی از مهم ترین عناصر هنر آوانگارد مینویسد و آن از بین رفتن تکلم و کلمات است. مرگ زبان بی آن که عصیانی در ادامه آن شکل بگیرد.
یونسکو هیچ گاه صریحا برای هیچ کدام از نوشته های خود قوانینی تعریف نکرد. او معتقد بود هنر آفریننده عمیقا مقیاسی ندارد و درخور تغییرات زیادی است. با این حال بعضی از منتقدان به او لقب پدر ابزورد در جهان را دارند. او جزو آن نویسندگانی نیست که پوچی را پایانی برای بشریت بداند بلکه او تک افتادگی انسان مدرن در یک وحشت آرام و تدریجی در یک خلقت پیچیده را خطری برای این عصر میداند و بار ها با نوشته هایش برای رو به رو شدن با این مسئله اعلام آمادگی کرده است. نوشته های او تماما اعتراضی نه چندان واضح به این دنیاست. دنیایی پر از بی عدالتی که هیچگونه ثباتی ندارد شخصیت هایی که او ترسیم میکند معمولا چیزی از این خلقت بیهوده نمیدانند. همه چیز را پذیرفته اند و کم پیش میاید در صدد تغییر چیزی برخیزند. اما جایی از نوشته های این نویسنده وجود دارد که شخصیت ها با هر بهایی در برابر این خلفت پیچیده می ایستند درست مثل جایی از نمایشنامه (چطور از شرش خلاص شویم) که شخصیت آمده به مادلن میگوید:اگه ما راست راستی همدیگرو دوست داشتیم هیچکدوم از این قضایا اصلا اهمیتی نداشت. و جایی از نمایشنامه (کرگدن) که دیزی پیش از آن که به گله کرگدن ها بپیوندد خطاب به برانژه میگوید:در این دنیا حقایق بسیاری وجود دارد تو بهترین واقعیت را برگزین و به دنیای تخیلات پناه ببر. که اصلا مگر نیازی به تعیین دیالوگ است وقتی برانژه آخرین کسی است که به مرض کرگدن شدن دچار نمیشود که مگر نیازی به بازگو کردن است. وقتی برانژه تا پایان نمایشنامه استوار بر انسان ماندن می ایستد
نمایش یونسکو شدن که خوانشی بر نحوه تفکر اوژن یونسکو و البته خودشناسی است این روزها در عمارت ارغوان در حال اجراست امیدوارم افراد زیادی این نمایش رو ببینند تا در جامعه امروزی ما تفکر بیشتری دررابطه با خودشناسی که مهم ترین رسالت ما در حیات خودمان است شکل بگیرد.