دجال:
به نظر من نقطه قوت این نمایش، فرم و پرفورمنس اثر بود به خصوص در ابتدای نمایش که مخاطب رو کاملا درگیر خودش می‌کرد و اگر تا انتهای کار همان ریتم را تکرار می‌کرد قطعا نتیجه متفاوتی حاصل می‌شد.
بازی‌ها تقریبا در یک سطح متعادلی بود و فاصله قویترین و ضعیف‌ترین آنها، خیلی گل درشت نبود که این هم البته به نظر من، ماحصل زحمت کارگردان و تلاش جمعی گروه برای یکدستی است.
موضوع نمایش سرراست است. بیماران و روسای سلطه‌گر و خشن. به نظر من این موضوع با توجه به اسم آخرالزمانی تاتر یعنی دجال، می‌توانست مفاهیم عمیق‌تری را در وجود مخاطب بیاندازد. اما نمایش تنها به ایجاد حس همذات پنداری در مخاطب ایرانی با توجه به اتفاقات یکسال اخیر بسنده کرد. پایان‌بندی کار و شکستن دیوار چهارم توسط رئیس نیز، هرچند زیرکانه و در جهت مشارکت تماشاگر بود اما قدرت کمی داشت. در هر حال «دجال» کار ارزشمندی بود و قطعا جزو آثاری است که باید دیده شود.