نمایشی پُر پرسوناژ (۱+۲۳) که استایلی همانند نمایشِ ((انسان/اسب، پنجاه/پنجاه)) داشت. ((دجال)) پر بود از فرم، هارمونی، جابجایی و نور؛ و با بهره گیری از موزیکی درخورِ اتمسفرِ کار که میکساژی از Live و Recorded بود و دیزاینِ شایسته ی تن پوش های بازیگران از همان آغاز، تماشاگر را در پانسیونِ روانی داستان زندانی می‌کرد و تا پایان، رهایش نمی کرد.
اما از دیدِ من، درخشان ترین ویژگی دجال، شخصیت پردازی آن بود؛ ۲۴ کاراکتر که هر کدام ویژگی، رفتار، اندیشه و جهان بینی خودشان را داشتند و یگانه بودند. از ملوچ، شیر آقا، تانگو، فریاد، قوزی، فِری خان، نبات، سنبل و پاییز گرفته تا آنا، شازده و رئیس. حتا داش کیشمیش، برادرِ ملوچ هم که در داستان نبود خیالش بسیار پررنگ بود.