دیشب باز هم شاهد حماسه ای تکراری از مدیریت افتضاح تاتر شهرزاد بودیم. حجم عظیمی از مخاطبین که بر روی زمین ولو بودند و نمایشی که با 30 دقیقه تاخیر آغاز شد بدلیل ناتوانی در ساماندهی بقول خودشان بلیط های اکسترایی که فروخته بودند و دست آخر هم حجم توهین و انتقاد نثار نویسنده و کارگردان بخت برگشته ای شد که بخاطر او و نمایشش آنجا جمع شده بودیم. حال آنکه او هم همانند ما بود و جز عذرخواهی چیزی برای گفتن نداشت. و اما در مورد نمایش، دایلوگ ها بسیار زیاد بود مخصوصا برای آقای ژوله و چقدر حرفه ای و زیبا از پس هنرنمایی تک به تک صحنه ها برآمدند. میمیک صورت خانم عبدالرزاقی با وجودیکه مدام از نقشی به نقشی دیگر منتقل میشد بینظیر بود، خارق العاده. چیزی که بیشتر از همه دیشب مورد توجهم قرار گرفت، مفاهیم پیدا و پنهان موجود در متن بود. باور اینکه چقدر در زندگی رنج کشیدیم و پیر شدیم اما خم به ابرو نیاوریم، ناخداگاه احساس سنگینی غمی دارد بر سینه. هدف نمایش هم رساندن همین مفهوم بود. "دنیا یه کنسرت به من بدهکار نیست دنیا یه قهقهه به من بدهکاره که وارونه اش میشه هق هق" . و من سرتاسر راه برگشت هق هق سر دادم.