جای نمایش های اینچنین مدت‌هاست که خالی‌است
نمایش هایی با موضوعات اجتماعی که دارای فرم‌های اجرایی غیر متعارف است.
نمایش امان روایت های پراکنده‌ای را با یک رشته نخ بهم وصل کرده و آن را در فرمی بی‌زمان و بی‌مکان قرار داده،زنان پای سفره از رنج هایشان می‌گویند و شیوه‌ی اجرایی هم به خوبی مینی‌مالیسم متن را رعایت کرده و با عناصر کوچک موتیف می‌سازد(مثل کتری آب و استکان ها)
بازی ها هم‌سو با متن‌است و بازیگران در خلق کاراکتر موفق عمل کرده‌اند مخصوصا نازنین حشم‌دار که سخت ترین را بازی داشت،باید اشکش را کنترل می‌کرد و خیره می‌شد و قصه‌اش را می‌گفت که بسیار بازی سخت‌تری از نقش های پر جنب و جوش است؛که به خوبی هم از پس این کنترل حس برآمده بود و تمپو بازی‌اش را طوری تنظیم کرده بود که روایتش مونوتن نشود و هم‌زمان بتواند احساسات درونی و بیرونی کاراکتر را کنترل کند.

کارگردانی مجتبی جدی هم همانطور که گفتم کاملا هم مسیر با مینی‌مالیسم نمایشنامه است و سعی شده تا فرم هایی به متن بیافزاید که تماشاگر فقط درگیر روایت نشود و نمایش برایش به یک تئاتر رادیویی تبدیل نشود که در ساختن تصاویر و فرم ها و طراحی لباس و صحنه موفق بوده تا فرم دایره‌ای شکل نمایشنامه خسته کننده جلوه نکند.
در نهایت هم به امید استقبال بیشتر از نمایش های شریف که حرفی برای گفتن دارند.