ساکورای کاغذی نمایشی از دورن آشفته ی انسان معاصر.
بی تردید تنهایی یکی از هراس های همیشه ی بشر بوده است و چنانچه امروزه نیز طبق روانشناسی های نوین یکی از شش ترس اصلی انسان است. ساکورای کاغذی که این روزها شاهد روزهای پایانی اجرای آن هستیم نمایشی است به نویسندگی و کارگردانی مجید شکری که در این اثر برخلاف برخی از کارهای نمایشی حال حاضر که هدفشان خلق اثری سرگرم کننده و عامه پسند است، کوشیده تا اثری دراماتیک و روانکانه را برای مخاطبان به ارمغان آورد و به نظر می رسد که تا حد زیادی هم در این امر موفق بوده است.
ساکورای کاغذی این امتیاز را دارد که اثری با متن دست اول و ایده ی نویسنده ایرانی خلق شده است و برخلاف کارهای اقتباسی یا ترجمه، ما با متنی رو به رو هستیم که هیچ سابقه ذهنی از آن نداریم و همین نکته در حین تماشای نمایش ما را تا آخرین لحظه همراه خود می کند.
مجید شکری و گروه خوب بازیگرانش با یک طراحی صحنه ی بسیار خلوت که کوچک ترین حواس پرتی برای بیننده ایجاد نمی کند، توانسته اند علی رغم فضای کاملا فانتزی و رویاگونه ی کار، همذات پنداری مخاطب را با سوژه ی اصلی متن تا آخرین دقایق نمایش نگه دارند که این موضوع شاید یکی از اهداف اصلی تئاتر در همه ی دوران بوده باشد.
به هر روی به نظر می رسد که این اثر توان اجراهای بیشتر و برون مرزی را داشته باشد که امیدواریم به زودی شاهد این امر در عرصه نمایش های خوب ایرانی باشیم.
(دکتر سید حسن نورانی)