* در قسمت پایانی این بحث نوشتن این نکته خالی از لطف نیست که ،

در تراژدیهای یونان ، نیرویی وجود داره به اسم " موئیرا " ( سرنوشت ) که درواقع فراتر از نیروی خدایان است .
تمام قهرمانان تراژدی از سرنوشت خود مطلع هستند. به طور مثال در آگاهی اودیپ ( توسط پیشگو ) از مسئله ی کشتن پدر و ازدواج با مادر، ... دیدن ادامه ›› او می‌پنداشت که از سرنوشت خود خواهد گریخت . اما بدون آنکه بداند پدرش را کشت و با مادر ازدواج کرد و پس از آگاهی چشمان خود را کور کرد و آواره شد.
تقدیر و سرنوشت به ساحت ناکرانمندی ( peras به معنی بی حدی و نداشتن نهایت ) تعلق دارد و به درک فلسفی تراژدی و کمدی یاری می‌رساند. در آثار هومر نیرویی است فراتر از نیروی ایزدان که سرنوشت شخص را رقم می‌زند.
تقدیر دارای وجه زمانی است یعنی ریشه در گذشته نه چندان دور دارد و در زمان حال و اکنون ظاهر می‌شود و بر حوادث اثر می‌گذارد.
در فرهنگ یونان باستان، تقدیر سامانی است نظام‌مند که نوعی ضرورت را در پی دارد و انسان قادر به گریز از آن نیست.
اساطیر و ایزدان بر هر چیز احاطه دارند، جز تغییر مسیر تقدیر. در واقع هرگونه تغییر مسیر در نهایت در جهت موئیرا یا تقدیر خواهد بود.

تراژدی یونان، برخورد دو سرنوشت (آنتیگونه با کرئون در تراژدی آنتیگونه ی سوفوکل) یا جدال با سرنوشت (اودیپ و سیزیف ) است و در آن مرزبندی بین عناصر نیک و بد وجود ندارد، بنابراین هیچگونه داوری اخلاقی صورت نمی‌گیرد.
در دوره‌های بعد (به خصوص قرون وسطی) تراژدی به صحنه‌ی جدال پاکی و پلیدی تبدیل شد. تقدیر جای خود را به تقابل نیک و بد داد. از این دوره تراژدی مظهر فلسفه‌ی اخلاق شد.
- برگرفته از کتاب فلسفه هنر، ریبایی‌شناسی و نقد هنر - زهرا ایرانی صفت

* زنده باشین آقای خالقی

سپاس از شما خانم اصغرنژاد عزیز

پیروز باشید

خواهش میکنم آقای حقگویی ، شما هم زنده و برقرار باشی

باز هم ممنونم:)

بدین ترتیب در حالی که نظریه ی تراژیک مدرن عمدتا بر ممکن نبودن تحقق تراژدی مدرن تأکید می کند ، اما هنر تراژیک هنوز زنده است . تراژدی به هیچ وجه در برگیرنده ی کل تئاتر مدرن نیست . نیز هیچ گاه در برگیرنده ی کل تئاتر هر دوره ای نبوده است . از زمان سوفوکلس تا شکسپیر و راسین زمانی قریب به دو هزار سال می گذرد و از زمان شکسپیر تا عصر حاضر کمتر از پانصد سال . اغلب منتقدین نظیر نیچه بر این نکته تأکید ورزیده اند که تراژدی بزرگ فقط در ادواری از صلح و آرامش دائمی حضور پیدا می کند . دیگران نظیر " آلوین . پ . کرنان " با بهره جویی از همان پدیدار ها نشان می دهند که تراژدی فقط در دوره ای از اغتشاش و درست همزمان با تغییر عمده در ساختار اجتماعی رخ می دهد . بدین ترتیب این گفته که تئاتر مدرن عرصه ای برای ظهور هیچ نویسنده ی بزرگ تراژدی نبوده است ، درست است . ولی صادر کردن حکم مرگ تراژدی دیگر صحیح نیست . وقتی که درام تراژیک عظیم ، پا به عرصه ی ظهور نهد ، مسلما دیگر شبیه هیچ یک از تراژدی های یونانی ، الیزابتی یا فرانسوی نخواهد بود . چرا که این درام تراژیک آینه ای در مقابل دنیای ما قرار خواهد داد و نه دنیای دیگران .
از مقاله ی تراژدی مدرن
نوشته ی ورامووری رابرتز . ترجمه ی علی اکبر علیزاد

در عصر واقع گرایی بر سر تراژدی که اغلب مهمترین نوع ادبی - نمایشی شمرده می شود چه می آید ؟
اگر به عرف موجود اعتماد کنیم تراژدی هنوز هم با حمایت " برادوی " در حال رشد و بالیدن است . اما اگر از سوی دیگر این سوال را از متخصصان بپرسیم ، آنها معمولا پاسخ خواهند داد که تراژدی ناب همراه با جامعه ی اشرافی از بین رفته و جوامع دمکرات و طبقه ی متوسط فاقد حس تراژیک هستند . این متخصصان باور دارند که تراژدی نمایشگر قامت سلحشورانه ی انسان و عدالت خدایان است ، اما واقع گرایی به نمایش انسان به عنوان قربانی بالقوه ی جهانی پرخشونت یا شورشی علیه نظم معنوی می پردازد . اگر بحث را به همین منوال پی بگیریم ، پس تراژیک و واقع گرا دو قطب مخالفند .
اجازه دهید ابتدا به اموری مسلم بپردازیم . اجازه دهید بویژه به تلاش هایی که قصد دارند نمایشی خلق کنند که هم واقع گرا باشد و هم مطابق سنت ِ تراژیک .
داستان در اوایل سده ی هجدهم با پی ریزی نوعی ادبی که بین تراژدی قدیمی تر و کمدی قرار داشت آغاز می شود . نوعی ادبی که وقتی ... دیدن ادامه ›› تمایلی بیشتری به تراژدی داشت « تراژدی بورژوا » و هنگامی که به کمدی تمایل بیشتری داشت ، « کمدی اشک ریزان » خوانده می شد . تحلیل گران جامعه ، فلسقه و فرهنگ سده ی هجدهم اغلب به این نوع ادبی میانه به عنوان شاهدی بر مرگ تراژدی اشاره می کنند . تحلیل گر اجتماعی ظهور نوع ادبی جدید را نمود برخواستن طبقه ی متوسط می داند ، طبقه ای که سلیقه ای متفاوت با اشراف دارد و خوش بینی و عشق به رفاهش کاملا ضد تراژدی است .
...
مقاله ی تراژدی در جامعه ی مدرن
نوشته ی اریک بنتلی