سال 96 با دیدن این اجرا برای اولین بار اسم محمد مساوات رفت توی ذهنم به عنوان کسی که بهترین نمایش زندگیمو ازش دیدم ..همون موقع برای بار دوم بی پدر رو دیدم و برای بار سوم هم بلیط تهیه کردم اما نتونستم به دیدنش برای سومین بار برم و حسرتش برای همیشه روی دلم موند ..تمام کارهای بعد از بی پدر رو از اقای مساوات چندین بار دیدم و به جز بیگانه در خانه همه رو دوست داشتم و حسرت ندیدن خانواده آ هم روی دلم بود ..حالا بعد 7 سال با خبر شدم که در کمال تعجب اقای مساوات این اجرا رو همراه با خانواده آ مجدد میخواد اجرا ببره ..با شناختی که از ایشون داشتم ..برام عجیب بود که بخواد اجرای مجدد بزاره ...با خودم گفتم حتما تغییرات خیلی اساسی ای توی اجرا دادن و به نوعی نمایش جدیدی رو از دل اجراهای قبلی بیرون کشیدن که مناسب فضای حال ایشونه ...خانواده آ رو که دیدم به شدت ناامید شدم ..اگر این اجرای خانواده ا رو سال 93 میدیدم حتما شگفت زده میشدم ولی مواجهه باهاش برام یک کار کلیشه ای و ابتدایی اومد که اصلا در حد خود اسم مساوات هم نبود ..منتظر شدم تا نمایش بی پدر رو ببینم ..نمایشی که برام بهترین نمایش عمرم بود و حالا به شدت نا امید از اجرا برگشتم ..انگار بعضی از چیزها نباید هیچ وقت تکرار بشن ..اجرای نمایش بی پدر تغییر کرده بود ولی نه تغییر اساسی یا تکان دهنده ای که تئاتر نویی رو خلق کنه ..بلکه همون تئاتر بی پدر بود با این تفاوت که انگار یک سری دانشجو یا یک سری ادم کپی کرده باشنش و یک اجرای دسته چندم ازش ارائه داده باشن...کاملا اجرا بدون اون جزئیات خیره کننده ی اولیه و بازی های درخشان روی صحنه رفته ..از ابراهیم نائیج گرفته تا حسین منفرد هیچ کدوم حتی لحن او اجرای اول رو هم پیاده نکردن چه برسه به فرم بدنی ...تیک های صورت گرگ و فرم بدنی فوق العاده ی گرگک توی اجرای اول و حتی سه تا بازیگر نقش بز که یکیشون تغییر کرده بود ابدا حتی در حد کپیه اجرای سال 96 هم ظاهر نشدن ..برای همینه که اجرا یه جاهایی خسته کننده بود رسما ..انگار دوستان به این نتیجه رسدن الکی زحمت نکشن ...حتی دکور هم تبدیل به دیوار گجی سفید بدون هیچ رنگی شده بود و اما موزیک پایانی که واقعا تغییرش برای من غیر قابل هضم بود ..اون موزیک شاهکار که توی اجرای سال 96 پیاده شد و صحنه ی اخر زمانیه درخشانی که اجرا شده بود اینجا رسما نابود شده و این برام تلخ ترین تجربه ی تئاتر بود ..برای منی که بعد از شکوفه های گیلاس پامو توی تئاتر نذاشتم و حالا با یک سالن خفه که اون سال ها وجود نداشت و صندلی هایی که حتی نمیشد ازشون رد شد مواجه شدم با یک اتاق انتظار تهوع اور ...واقعا برام شبیه کابوس بود ..انگار ... دیدن ادامه ›› همه چی برام فرو ریخت ..ای کاش وقتی ایده ای نداریم و میخواهیم کاری را مجدد اجرا کنیم حداقل با همون کیفیت یا نزدیک بهش اجرا کنیم نه این اجرای بد و وحشتناک ..چه قدر شب تلخی بود برام