امیر رضا کوهستانی از استثنا های تیاتر این روزهاست. کسی که حضورش و به صحنه بردن اجرایی از اویک اتفاق مهم محسوب می شود. اما آیا کوهستانی هم نزدیک به دوران رخوت هنریش شده..اتفاقی که برای هر هنرمندی ممکن هست در مرحله ای از عمر هنریش بیفتد.سالگشتگی اقتباس یا ادامه یا ارجاعی به تیاتر موفق رقص روی لیوانها بود که در سالهای اول دهه 80 اجراهای بسیار موفقی در داخل و خارج داشته است..از این دست آثار و بازگشت به گذشته در تاریخ هنر همواره توسط هنرمندان بزرگ دیده شده که به نظر من در همان دوران رخوت هنری و عدم وجود خلاقیت اتفاق افتاده و در برخی موارد آثار موفقی هم از آب در آمده است. اما سالگشتگی به نظرمن (که رقص روی لیوانها را ندیده است)به عنوان یک اثر مستقل موفق نبود. تیاتر با صحنه نشستن دو بازیگر روی صندلیهای جدا طوری که بهم نگاه نمی کنند و دیالوگ می گویند آغاز می شود که در ابتدا نوع رفتار و دیالوگها برای بیننده ای که رقص روی لیوانها را ندیده است جذاب است ولی به مرور متوجه می شود که تقریبا قرار نیست تا آخر نمایش چیز زیادی بیشتر از این بشنود این دیالوگها بارها توسط دو بازیگر اصلی این تیاتر دو بازیگر اصلی رقص روی لیوانها و... تکرار می شود، جای بازیگران برای گفتن همین دیالوگها عوض می شود و شاید تنها در بیست درصد از زمان اجرا مکالمات دیگری می شنویم. نمی توانم کتمان کنم که مخاطب در لحظاتی از بازی بازیگران و حس تعلیق ایجاد شده از رفت و آمد بدون مرز بین حال و گذشته(رقص روی لیوانها) لذت می برد ولی نمی دانم چقدر دیدن سرنوشت دو شخصیت نمایشنامه ای که در گذشته ندیده اند می تواند جذاب باشد یا برای کسانی که ده سال پیش رقص روی لیوانها را دیده اند این اجرا جذابیتی جز برانگیختن حس نوستالژیک دارد یانه..علاقه و دغدغه کوهستانی برای نوشتن ادامه ای برای نمایشنامه موفق گذشته اش و دیدن تغییرات شخصیتهایش یا حتی خودش در گذر زمان قابل احترام است اما آیا اجرای نمایشنامه ای با مختصات ذکر شده احترام به مخاطب محسوب می شود؟ در آخر باید بگویم اگر اینجانب جزو عوامل اجرا بودم در آخر پوستر تبلیغاتی سالگشتگی این جمله را اضافه می کردم:
برای دیدن سالگشتگی دیدن رقص روی لیوانها الزامی نیست ولی اگر دیده باشید شاید از این تیاتر خوشتان بیاید.