یک تشکر حسابی از تمامی گروه این نمایش .
تماشای این اثر ناب ملی در بهترین کیفیت ، در زمانی که بیشتر تئاترها براساس نمایشنامه های خارجی اجرا می شه ، دوباره یادم آورد که چرا گاهی احساس وطن پرستی می کنم.
ممنون که یکی از دلایل این احساس رو دوباره برام یادآوری کردید.
گفتنی های درباره ی این اثر فاخر رو ، دوستان از قبل زحمتش رو کشیدند.
خوبی های این کار ، از دکور و موسیقی و غیره تا انتقاداتی از جمله طولانی بودن کار ، همه و همه به خوبی توسط دوستان بیان شده.
اما در طول نمایش ، یک احساس عجیبی داشتم . با خودم تصور می کردم اگر این کار توسط بازیگران و با موسیقی زنده اجرا می شد ، چه اپرای عظیمی از آب در می اومد .
نمی دونم چرا ... اما دلم می خواست به جای عروسک ، انسان روی صحنه ببینم. شاید چون من خیلی عروسک دوست ندارم ، این احساس رو پیدا کردم.

پ .ن : نمی دونستم که حافظیان هم سماع می کردند . یعنی دیدنش واقعن برام عجیب بود . هنوز هم در این مورد کمی گیجم .