علی سلطانی فعال هنری

درباره مَلنگیات
بازیگران در این نمایش با تمرکز ، انرژی و دقت بالایی به ایفای نقش پرداختند ؛ مسلماً تسلط آن‌ها بر روی صحنه ، توانایی در بیان و ادای صحیح کلمات و استفاده مؤثر از بدنشان ، نشان‌دهنده تمرین و زحمات فراوانی است که برای ایفای نقش‌های خود متحمل شده‌ بودند ؛ از این بابت ، به تیم مَلنگیات ، به‌ویژه بازیگران ، خسته نباشید می‌گویم ؛ بدون شک ، این تسلط و هماهنگی به کیفیت اجرای نمایش ، کمک شایانی کرده است.
با این حال ، دکور و لباس‌هایی که به شکل کیسه‌های زباله طراحی شده بودند ، از دیدگاه من جذابیت لازم را نداشتند ؛ هرچند این انتخاب ممکن است از منظر کارگردان دلایل موجهی داشته باشد ، اما به نظر می‌رسد که این ایده فاقد تازگی و نوآوری لازم بود ، چرا که نمونه‌ مشابه آن را به تازگی در تئاتر دیگری مشاهده کرده بودم ؛ علاوه بر این ، صدای کیسه‌های زباله در حین اجرا در برخی مواقع حواس مخاطب را از نمایش پرت می‌کرد ، به‌ویژه در نمایشی که با گفتار کهن همراه است ؛ این ادبیات برای مخاطب معاصر و امروزی بسیار غریب به نظر می‌رسد و مسلماً با یک بار دیدن نمایش ، ذهن مخاطب قادر به هجی کردن کلمات نخواهد بود ؛ از یک نقطه به بعد ، مخاطب ممکن است داستان را گم کند و نتواند به درک کاملی از نمایش دست یابد .
بازی خانم مونا حسن زاده در نقش « سرخینه » را دوست داشتم
بازی ایشان قابل تحسین و شایسته تقدیر بود.
در نهایت، می‌توان گفت که مَلنگیات نمایشی مطلوب و قابل قبول است. از گروه محترم و خوبشان ، به ویژه خانم سارا نویدِ عزیز ، تشکری صمیمانه دارم.

که « طبیعت » به چنانست :
هرچه را به جای خویش نشانَد
و به دام خویش کشانَد
و هم سـِزای خویش رسانَد
و هم او که تخم نابودی بِکاشت ، نابودی خویش هم برداشت..