کمال عبدی هنر برای هنر

چند سالی است که از ایران رفته ام.
چند روز پیش یکی از همکارام توی مدرسه ازم پرسید که میخوای کار تئاتر مدرسه رو تو به عهده بگیری؟ همون لحظه یاد تئاتر و فضای اون توی تهران افتادم و سالهایی که چقدر جدی و با چه دغدغه هایی توی ایران کار میکردیم. دغدغه... واقعا این کلمه برام بی معنی شده اینجا. یه زمانی در اوج مشکلات اقتصادی و اجتماعی که نمیذاشتن به راحتی سر روی بالش بذاری، دغدغه ما این بود که از راه تئاتر و هنر به آزادی برسیم. دغدغه ما هیچوقت نون و تخم مرغ نبود. این رو بدوم اغراق میگم. در حالی که برای تهیه اون واقعا جون میکندیم اما مسائلی که در جمع دوستان و سر آشنایی و توی اکثر محافل بحث میکردیم، خیلی خیلی مسائل بزرگی بودن.

اینجا انگار هیچ اتفاق خاصی نمیوفته! مردم عادی اصلا سیاسی نیستن و اگر هم بخوان فعالیتی کنن، وارد یکی از احزاب میشن و داوطلبانه کار میکنن! مثل همه حوزه های دیگه: ورزش، هنر، ... . اینجا وقتی به تماشای تئاتر میرن، بی نهایت از کسانی که داوطلبانه تئاتر کار میکنن تشکر میکنن و به ندرت نقدهای آتشینی (که خودم همیشه مینوشتم) مینویسن که هنرمند انگیزه ش رو از دست بده. البته در مورد اون ۴-۵ درصد دنیای حرفه ای صحبت نمیکنم. بلکه درباره اون اکثریت آماتور که با هدف اوقات فراغت و سرگرمی تئاتر روی صحنه می برند! با خودم میگم بعضی اوقات، من چقدر زندگی را در ایران سخت گرفته بودم ( یا سختش کرده بودند). اصلا همه چیز چرا انقدر پیچیده باشه که نتونیم به سادگی های زندگی روزمره ... دیدن ادامه ›› برسیم!؟


از آخرین تئاتری که در ایران دیدم زمان زیادی میگذرد. اتفاقات بسیار تاثیرگذاری افتاده و نمیدونم اصلا خواهم توانست دوباره با ذهنیت ایرانی ارتباط بگیرم یا نه. اما چیزی که از آن مطمئنم این است که وضعیت نه بهتر شده و نه بدتر، بلکه دگرگون شده. و امیدوارم جامعه تئاتر هم دگرگون شده باشه و از این تغییرات سرزنده و سربلند بیرون اومده باشه.
به امید روزی که دوباره در تهران، تئاتر ببینم.