مژگان یزدانی نویسنده

تماشاخانه سنگلج، با قدمتی بیش از شصت سال، یکی از نمادهای تئاتر ملی ایران است. این سالن از همان ابتدا محلی برای اجرای نمایش‌های اصیل ایرانی بوده؛ از سیاه‌بازی و تخت‌حوضی گرفته تا آثار ماندگاری از بزرگانی همچون اکبر رادی، بهرام بیضایی و علی نصیریان. سنگلج همیشه پایگاهی برای نمایش‌هایی با ریشه‌های فرهنگی و اجتماعی بوده، جایی که سنت‌های نمایشی ایران در آن زنده مانده است.با این حال، این روزها شاهد اجرای نمایش «لاله‌زاری‌ها» در این سالن هستیم؛ اثری که در قالب نمایش آزاد روی صحنه رفته و به‌نظر می‌رسد بیشتر بر استفاده از الفاظ رکیک و شوخی‌های سطحی متکی است تا ارائه‌ی یک روایت عمیق و تأثیرگذار. نمایش آزاد، با تمام جذابیت‌های تجاری و سرگرم‌کننده‌اش، جایگاه خود را در تئاتر کشور دارد، اما آیا سالن‌هایی همچون سنگلج، که بخشی از هویت فرهنگی ما را نمایندگی می‌کنند، باید به چنین آثاری اختصاص پیدا کنند؟حفظ شأن و هویت تاریخی تماشاخانه‌هایی مانند سنگلج، که همواره میزبان نمایش‌های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی بوده‌اند، ضرورتی انکارناپذیر است. این سالن، بخشی از حافظه‌ی تئاتری کشور است و اجرای نمایش‌هایی که بیشتر به جلب مخاطب با طنز سخیف و دیالوگ‌های نازل متکی‌اند، در چنین فضایی نه‌تنها کمکی به رشد و ارتقای هنر نمایش نمی‌کند، بلکه ارزش‌های تئاتر ملی را نیز زیر سؤال می‌برد.بی‌تردید، تئاتر آزاد مخاطبان خود را دارد و در جایگاه مناسب خود قابل احترام است، اما بهتر است در سالن‌هایی که با این سبک نمایشی همخوانی دارند اجرا شود، نه در جایی که روزگاری صحنه‌ی درخشش نمایش‌های فاخر ایرانی بوده است.