در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال نمایش بند ۶
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 07:07:01
امکان خرید پایان یافته
۱۳ تا ۲۷ بهمن ۱۴۰۲
۱۹:۰۰  |  ۱ ساعت و ۲۵ دقیقه
بها: ۱۵۰,۰۰۰ تومان
+ ۹% مالیات ارزش‌افزوده

- این نمایش برای افراد زیر ۱۵ سال، بیماران قلبی و عصبی، افراد مبتلا به صرع و بانوان باردار ممنوع است.
- نمایش در کریدورها و سلول های زندان اجرا می شود.
- بخش هایی از نمایش چشم تماشاگران بسته است.
- یادتون باشه اینجا خود تماشاگر هم بازیگره.
- اینجا خبری از صندلی برای نشستن نیست.
-مترجم زبان ناشنوایان نیز در مسیر مخاطبین ناشنوا را راهنمایی خواهد کرد.
-لطفا با لباس مناسب و گرم به دیدن این نمایش بیایید.

خلاصه:
+ اینجا خبری از صندلی برای نشستن نیست!!
+ اصلا آدم زمانی هوشیاره که روی دو تا پاهاش ایستاده باشه.
+ توی این نمایش مشارکت جزء جدایی ناپذیره!!!
+ یعنی شما خودتون بخشی از نمایش هستید.
+ توی این مسیر شما باید بگردید و دو نفری که سالهاست، خودشون رو ما بین ما پنهان کردن پیدا کنید!!
+ البته یادتون باشه برگه رهایی رو ازشون نگیرید.
+ چون اونا با برگه رهایی میتونن از اینجا خارج بشن.
+ ما زندانی هایی که یه زمانی اینجا بودیم.
++++ امیدمون به هوشیاری شماست.


- از همراه داشتن فرزندان زیر ۱۵ سال خودداری نمایید.

عکس‌های پایه

نمایش بند ۶ | عکس نمایش بند ۶ | عکس

مکان

میدان امام خمینی، ابتدای خیابان فردوسی، خیابان کوشک مصری، موزه عبرت ایران
تلفن:  ۰۲۱۶۶۷۲۲۰۹۶

نقشه بزرگتر و مسیریابی
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
تاسف آور بود...
هزینه بلیط به کنار... فقط حیف از وقتی که گذاشتم و به بطالت سپری شد. به نظرم موضوعی بسیار تکراری و فرسوده داشت و هیچ حرف یا نگاه تازه ای نداشت و صرفا از اسم تئاتر تعاملی سوء استفاده می کرد. امیدوارم افراد بیشتری نظرشون رو بنویسند. به علاوه، امیدوارم ساز و کاری پیش بیاد تا تیوال هم بتونه در مورد برچسب هایی که به تئاترها می ده دقت بشتری بکنه. این کار هر چیز که بود، تعاملی نبود. تعداد کسانی که در اجرا حضور داشتند هم بسیار بیشتر از ظرفیت فضا بود. تقریبا داستانی نداشت و بیشتر می تونست یک کار مناسبتی باشه و کاش حداقل در این مورد صداقت داشت و در همین صفحه اشاره می کرد تا آدم بدونه داره می ره که چی ببینه. اگر مکان خروج بود، حتما بعد از 20 دقیقه می فتم.
به شدت با اون جمله که گفتید از تئاتر تعاملی سو استفاده می کرد موافقم
از اسم تئاتر تعاملی فقط برای جلب توجه استفاده شده
واقعا حیف از زمان و پول آدم،تازه اون موقع که متوجه میشی تعداد زیادی از اون جمعیت عظیم با قیمتی تقریبا یک سوم هزینه ای که تو دادی اومدن بیشتر هم عصبانی میشی
و بدتر از همه اینکه امکان ... دیدن ادامه ›› خروج نمیدن
این همه تحمیل و سو استفاده از کلمه تعاملی و این اختلاف هزینه برای مخاطبین و توهین به شعور مخاطب با اون تعداد بیننده زیاد نسبت به فضا کمه،اجازه نمیدن حداقل وقتت رو نجات بدی و خارج بشی
انگار زوریه که باید بمونی یه نمایشی که صرفا تنها هدفش هرچه شدید تر و طبیعی تر به تصویر کشیدن کتک کاری و ضرب و شتم و شکنجه است رو تحمل کنی
الان این همه کتک،کتک،کتک چی داشت
همش فقط تکرار کتک و شکنجه بود همین،از هیچ کاری هم فروگذار نمی کردن از برخوردهای زشت و فیزیکی با بیننده ها گرفته تا عدم توجه به آسیب ندیدن عوامل
این عدم صداقت و اینکه آدم نمی دونست داره میره چی ببینه و عدم اشاره به مناسبتی بودن کار واقعا خیلی حرکت زشتی بود
اطلاعاتی که داده شده اصلا با چیزی که ارائه میشه مطابقت نداره
۰۱ اسفند ۱۴۰۲
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایش «بند شش» روایتی‌ست از وضعیت مخوف زندان کمیته مشترک ضدخرابکاری در دوران پهلوی. نمایش در فضای جدی و رعب انگیز سلول‌ها زندان و به صورت تعاملی با تماشاگران اجرا می‌شود. بند شش با متن و کارگردانی میلاد جباری مولانا در موزه عبرت ایران به روی صحنه است.

عکاس میهمان: فرزانه محمدی
کار ضعیف بود از چند منظر:
نمایش 40 دقیقه دیر شروع شد که باعث شد نتونم 10 دقیقه آخر اجرا ببینم و زودتر اونجا رو ترک کردم.
تعداد تماشاچی ها بسیار زیاد بود که شلوغی بیش از حد جلوی فضاسازی رو می گرفت.
3 عکاس! 3 عکاس توی سانس ما مشغول عکاسی بودن و تمام مدت توی دست و پای بازیگرها بودن و اصلن نمیذاشتن آدم چیزی رو درست ببینه! شکنجه روحی وجود اونها و مزاحمت مثال زدنی شون در سکانس ها از شکنجه هایی که بازیگرها تلاش می کردن به تصویر بکشن بیشتر بود.
داستان در انتقال مضمون خودش ناقص بود و بیشتر صدای جیغ و داد و ضجه بازیگرها خودنمایی می کرد. بیشتر از اینکه داستانی برساخت خودش رو نشون بده، در هر سکانس میشد منتظر بود که قرار یه نفر یه نفر دیگه رو داره شکنجه میکنه...

در کل کاری که انتظار داشتم نبود ام خب خسته نباشید
این کار رو توصیه نمیکنم