نمایش›نمایشنامه خوانی شب سال نو

تا بهار دلنشین
برای نمایشنامه خوانی رحمانیان

نویسنده: نگار مفید




پرده اول و دوم نمایش به آرامی پیش می رود، تو را به خنده می اندازد، زندگی به نوعی که انتظارش را نداریم در این خانه پرجمعیت ادامه دارد. ... دیدن ادامه ›› فاطی، دختر کوچک خانواده لبخند به لبت می آورد، از بس عاشق دنیای مجازی است. حاج مرتضی، برادر بزرگ تر، کسی است که مردانگی خانه را با قلدری تضمین می کند. گلی هم توجهت را جلب می کند، دختر خواهر بزرگ تر، که چند باری از خانه فرار کرده و حالابا بلبل زبانی سعی می کند حقش را بگیرد. حبیب هم هست، فرزند کوچک خانواده اصلی، کسی که دو سال از گلی کوچک تر است و می خواهد به هر ضرب و زوری که هست پول دربیاورد. فائقه، عشق آواز و خوانندگی با وسوسه رفتن از ایران. می خواهد برود آن سوی آب، خواننده شود و نخستین آهنگش را به مادرش تقدیم کند. دیگر؟ ماهان، پسر یکی مانده به آخر، دانشجوی ستاره دار، سربازی که معتقد است امن ترین سنگر جای او نیست عاطفه، زن بیوه به خانه برگشته، 110 سکه مهریه اش را گفته بخشیده ام اما نبخشیده. پانی، دختر همسایه. فخری، زن حاج مرتضی. هادی، دوست حبیب یا نیره دوست عاطفه. شاید هم بتی، زن اسدالله و خواهر پانی و البته شیرین، دوست فائقه. پرده اول و دوم نمایش حتی ممکن است گیجت کند. اصلااز همان اول، وقتی که محمد رحمانیان شروع به معرفی شخصیت های نمایش می کند و هنرمندان دست شان را بالامی برند تا تو بتوانی شخصیت و سن و سال و تک جمله ساده یی که برای معرفی شان استفاده می شود در ذهن جا بدهی، ته دلت خالی می شود که نکند یادم برود؟ در همین پرده های اول و دوم است که گاهی گیج می شوی موقع دیالوگ گفتن هایشان، مخصوصا وقتی شلوغی خانه از یک نفر و دو نفر بیشتر می شود.
پرده سوم و چهارم باز هم در همان روز اتفاق می افتند. در ساعت شش و 9 شب یک روز پیش از آغاز سال نو. حالادیگر خواهر بزرگ تر - مهتاب نصیرپور- از بازار به خانه برگشته. دست هایش پر از پاکت های خرید شب عید است. اما انگار ساعت که شش بار می نوازد سرنوشت تغییر می کند. به اینجا که می رسی دیگر شخصیت ها را گم نمی کنی. حتی اگر یک پای داستان، ناصر یا فرید باشد که دوروبر عاطفه می پلکد و مثل عاشق دلخسته می آید و می رود و آتش های زیادی از گورش بلند شده و می شود. دیالوگ هایشان با واژه ها و ترکیب های مصطلح در تهران قدیم در همین نیمه دوم نمایش دیگر خنده به لبت نمی آورد و با پیشرفت داستان متحیرت می کند. از فرهنگسرای اندیشه که بیرون آمدیم، در ساعت 11 شب حوالی پل سیدخندان، صدای ادریس، پدر شهید گلی و همسر خواهر بزرگ تر توی گوشت پیچیده و با آنها زمزمه می کنی: «تا بهار دلنشین آمده سوی چمن/ ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن».
ضرب آخر گرفته شده، دیگر نمایش «شب سال نو»، نمایشی نیست که دور از دست تو در ونکوور روی صحنه رفته و خیابان های این شهر را از سکه انداخته است. محمد رحمانیان، دیگر کارگردانی نیست که اجازه کار ندارد و باید نمایش هایش را در شهری دیگر روی صحنه ببرد و با خودت بگویی مگر همین تالاروحدت خودمان یا تماشاخانه ایرانشهر چه بدی داشت که سر از ونکوور درآوردی. دیگر اسم رحمانیان، مثل دیگرانی که رفتند نمی آید. او و گروهش، 10 روز پیش از حضور رسمی دوباره شان با نمایش «ترانه های قدیمی» در سالن اکو، در فرهنگسرای اندیشه نمایشنامه خوانی راه انداختند تا به نفع کودکانی که نقص ایمنی دارند پول جمع کنند و حرکتی خیریه انجام دهند. علی عمرانی، مهتاب نصیرپور، حبیب رضایی، افشین هاشمی، اشکان خطیبی، علی سرابی، بهاره مشیری، رویا بختیاری، آزاده صمدی، کامبیز بنان، معصومه رحمانی، احسان کرمی، مریم یوسف، ماهان خورشیدی، سوده شرحی، بیتا الهیان، پریا طاهری، روجا جعفری، نیوشا مهدوی نقش خوان های «شب سال نو» بودند. همان گروهی که در انتهای نمایش ناصر تقوایی بلند شد و برایشان دست زد و از گوشه صحنه آنها را تشویق کرد. اما برای ما، که رفتن هنرمندان از ایران می ترساندمان و باورمان می شود که دیگر رفتند و دیگر اینجا را نمی شناسند و دیگر یادشان نمی ماند که در کوچه پس کوچه های امروز تهران آدم ها چطور حرف می زنند یا یادشان می رود مدل ارتباط آدم ها را، «شب سال نو» مثل بازگشت خوشایند و آشنایی بود که هیچ کدام از این ترس ها را باقی نگذاشت. همین حضور رحمانیان و گروهش، همین حضور ناصر تقوایی ولو بدون فیلم و اجرا، همین فرهنگسرای اندیشه که دوم شهریور مهم ترین نقطه روی زمین بود، این روزهایمان را تبدیل به جشن حضورشان می کند.

این هم خبرش در بهار
------------------------------
مابعد النمایش!
«محمد رحمانیان مرسی که برگشتی»؛ این را ته نمایش در میان کف و سوت‌های متوالی تماشاچیان، یکی از حضار با صدای بلند گفت که باعث شد تا سالن منفجر شود. بعد از آن اشکان خطیبی میکروفون را به دست گرفت و خطاب به رحمانیان گفت: «من از جانب همه اعضای گروه و همه این حضار در وهله اول تشکر می‌کنم و بعد می‌گویم امید که بمانی چون‌که تئاتر ایران به تو احتیاج داشته و خواهد داشت» که رحمانیان با همان شوخ طبعی خود خنده‌ای کرد و گفت: «منو میگی!؟» و سالن غرق در خنده و تشویق شد. در میان ولوله تشویق‌ها یک سوال ذهن مخاطبان نمایش را درگیر خود کرده بود: به راستی چرا کسی که برای نمایش‌نامه‌خوانیش هم حتی بلیت‌ها پیش‌فروش می‌شوند و دست آخر از شدت شوق عده‌ای روی لبه دیواره بالکن طبقه دوم می‌نشینند تا تنها خوانش نمایشنامه او را ببینند، باید دو سال تمام دور از وطن باشد؟

متن کاملش را از اینجا بخوانید:
http://baharnewspaper.com/News/92/06/04/17829.html