سگ های مرده یکی از کارهایی است که به تازگی توسط چندی از دانشجویان مستعد تئاتر به روی صحنه رفته است. اثری از یون فوسه مردی که همیشه از عشق مینویسد و این نمایشنامه نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد. داستان مردی که وابستگی خاصی به سگش دارد و تحلیل روانشناختی است بر نقش عشق به صورت مستقیم در زندگانی یکایک ما و اثر غیر مستقیمش بر ضمیر ناخودآگاهمان که به درستی در پرده های مختلف با شروع و پایانی دقیق و مهندسی شده و ساخت کلیاتی جامع از جزئیاتی صحیح، به آن پرداخته شده است. به خودی خود تماشا و تفکر پیرامون این نمایشنامه عامل مشوقی است برای تماشای این تئاتر و از این حیث حامد خسروی جوان را برای انتخاب چنین نمایشنامه ای می ستایم. فکر میکنم خط فکری دانشجویان تئاتر در حال حاضر با توجه به نمایش های بسیاری که از ایشان دیده ام بیشتر پایبند به اصول و کتاب هنرهای نمایشی و نقش آموزنده و عرفانی آن برای مخاطبش می باشد. خسروی در این نمایش خود بازیگری را نیز بر عهده داشته است و بازیگرانی را نیز برای کاراکتر های مختلف انتخاب کرده است. برخی به مانند سارینا آزاد میلانی و عرفان افشار خوب ظاهر شده و برخی دیگر نیز بازی های قابل قبولی ارائه کرده اند که طبیعتا میتوانست بهتر از این باشد. میلانی را در سناتوریوم و کاپگراس در دو نقش متفاوت دیده ام و به او می بایست تبریک گفت. نقش جدید او کمترین شباهتی به دو نقش پیشین او نداشته و نشان دهنده ی تمایل این بازیگر به تجربه ی نقش های متفاوت و جدید است. میلانی در چالش با سخت ترین نقش هایش در تئاتر این بار نقش مادری سالخورده را بازی میکند که در نگاه اول میتواند دیوانه کننده و سکوی پرتابی برای وی باشد اما موشک در حال صعود این بازیگر اساسا بنزین کم می آورد و شاید این بحث بیشتر به خاطر ضعف کارگردانی در گرفتن بازی صحیح و نظارت جزئی نگرانه بر حرکات و لحن بازیگران است. نکته ای که کار را از یک اسلوب حرفه ای خارج و آن را وارد به یک مقوله ی متوسط رو به بالا میکند و ایده ی یون فوسه به تعبیری فدای عدم توجه کارگران به لحن و حرکات بدن بازیگران است. این را عدم توجه دقیق مینامم چرا که شخصیتی که مجید گلی سودم آن را ارائه میکرد که عمدتا وابسته به بازی با نگاه و میمیک های صورت، گام های از روی ضعف ناشی از شکست و ... بود به خوبی اجرایی شده اما بر فرض، حرکات مادر سالخورده بسیار چابک، لحن چند تن از بازیگران بسیار ضعیف و میمیک های اغراق شده ی بازیگران زن، کار را از نفس می اندازد. میلانی شاید بهترین بازیگر کار است حتی با وجود این عدم توجه به بازی با بدن که البته خود گواهی بر این مدعاست که استعداد بازیگری ایشان بالاست لیکن، ... دیدن ادامه ›› کارگردان به صورت کامل از ظرفیت های وی استفاده نکرده است. میلانی سناتوریوم و بعد کاپگراس نمونه هایی اند از هنر کارگردانی که در تلفیق با بازی باورپذیر میلانی، نقش هایی خاطره انگیز را از وی برایم به یادگار گذاشته اند. این نقش هم البته برای دوستداران تئاتر صد در صد معرف یک استعداد است. به هر حال با 20 سال سن، اگر بتوانی نقش فردی سالخورده را تا حد 70 درصد انتقال دهی صد در صد خبر از استعداد زیادت میدهد. باقی بازیگران مثل نازیلا مینو، امین شالباف هم بازی های قابل قبول و البته متاسفانه زیاد از حد در چارچوبی را ارائه میکنند. تئاتر بخشی از زیباییش را مدیون احساسات و عشق بازیگران به نقش است. این مقوله است که نقش های منفی را منفی منفی و مثبت را مثبت مثبت و خاکستری را خاکستری خاکستری جلوه میدهد. چیزی که در این نمایش به جز خود خسروی و میلانی و البته در پاره ای از دیالوگ ها افشار، در دیگر بازیگرها خبر چندانی از آن نمی باشد و بازیگران در بند استاندارد بازی کردن و روی خط نمایشنامه قدم برداشتن گرفتار شده اند. از ابعاد دیگر هم تئاتر به نسبت دیگر تئاترهای دانشجویی و البته پر مخاطب هیچ چیزی کم ندارد و البته چیزی هم اضافه نمیکند. یک اثر استاندارد که حداقل ها را رعایت کرده و از بریز و بپاش بی جهت در آن جلوگیری شده است. چالش بزرگی که تحسین آمیز است چرا که درک صحیح کارگردان از متن نمایشنامه فوسه را نشان میدهد. این مورد در کنار بازی مجید گلی سودم نشان میدهد خسروی کارگردان خوبی است و باید کماکان تجربه کسب کند. همین علتی است که مشتاقم خواهد کرد هم بار دیگر این کارش را ببینم تا شاید در شب های آینده بعد از تمرین بیشتر، این چند مورد کوچک رفع شده باشند و هم در کارهای بعدی غافلگیر توان و پتانسیل بالایی که دارد شوم. فائزه سیدی و کامران پور ناجی در کنار حمیدرضا ده حقی نیز کار خوبی را از بعد صحنه آرایی و بازی با نور انجام داده اند. خوشبختانه از این حیث اصلا احساس نگرانی نمیکنید چرا که به خوبی همه ی موارد رعایت شده و هیچ گاف یا مشکلی ولو کوچک مشاهده نشده است.

در پایان، سگ های مرده را یک کار خوب و شرافتمندانه و یک اثر روانشناختی- تحلیلی موفق و دوست داشتنی میدانم که شاید رعایت نکات نه چندان مشکل در آن، سگ های مرده ای ارائه دهد که زندگانی و تفکر پیرامون آن را به تماشاگر هدیه میکند. پیشنهاد میکنم حتما کار این بچه ها را تا 29 خرداد در تماشاخانه استاد مشایخی تماشا کنید تا در این مسیر مشوق ایشان باشید.