کار جالبی بود؛ به‌ویژه آن‌که تغییر صحنه و تنوع موقعیت‌ها باعث می‌شد یک‌نواختی در داستان پیش نیاید. موضوع، یعنی احترام گذاشتن به تفاوت‌ها هم خوب بود، اگر چه درک آن برای برای کودکان همۀ سطوح سنی شاید راحت نباشد. اصولاً باید گروه سنی نمایش مشخص باشد، در حالی که به عنوان کلی «کودک و نوجوان» اکتفا می‌شود.
این بار با توجه به جشنواره‌ای بودن نمایش، سالن پر بود، اما باز بزرگ‌ترها حضور بیشتری داشتند. تعداد کودکان به ده نفر هم نمی‌رسید. عجیب است از این همه آدم هنری که متوجه نمی‌شوند یک کودک پشت سر این همه آدم بزرگسال چطور می‌تواند یک نمایش را ببیند! بزرگ‌ترهایی که به این نوع نمایش‌ها می‌آیند، بیشترشان مهمان هستند. می‌شود جوری هماهنگ کرد که کودکان جلو بنشینند و بزرگ‌ترها عقب. امیدوارم به جنبه‌های روان‌شناختی در نمایش کودک بیشتر توجه شود، از زمان انتظار گرفته تا فضای انتظار و نحوۀ جاگیری کودکان.