نمایش پنجاه پنجاه به کارگردانی مرتضی اسماعیل کاشی با نگاهی آزاد به نمایش "کله گردها- کله تیزها"ی برتولد برشت هوشمندانه بدون لغزیدن در دام سیاست زدگی خام دستانه که اینروزها گریبان خیلی از نمایشهای روی صحنه را گرفته طراحی و در حال اجرا در سالن کوچک هیلاج میباشد. تیم این نمایش با هماهنگی مثال زدنی قابهای چشم نوازی از موضوع تقسیم بندی انسانها به دو دسته خودی – غیرخودی با ضرب آهنگی بدون افت و پویا و همچنین بازی های کاملا یکدست و بسیار روان به اجرا میگذارند و ماهرانه مسیر روایت تو در تو و غیرخطی نمایش را در ذهن تماشاگر بنا کرده و با گسترش داستان به شخصیتهای پیچیده و فضاسازی بسیار وهم آلود و ترسناک پله پله به فرجام مورد نظر گام برمیدارد.شخصا فاصله گذاری برشتی در بازی بازیگران برایم بسیار جذاب بود. بازیگران دراین نمایش سه نقش را همزمان در حال بازی هستند:یکی نقش نمایشی- یکی نقش زندانی و یکی هم فقط یک شماره که زندانبان به آنها اتلاق میکند. گاها این فاصله گذاری بین این نقشها در کمتر از چند دقیقه اتفاق می افتد که چون شوکی تماشاگر را از فضای به فضای دیگری سوئیچ میدهد. دیالوگهای صریح الهچه و تند با زبان بین المللی قابلیت شعارزدگی از متن را گرفته و تاویل وتحلیل را به خلوت تماشاگران میسپارد.در بی ادعایی مثال زدنی نمایش همین بس که درپایان بهت انگیز کار حتی از حضور بازیگران روی صحنه جلوگیری بعمل می آید تا فضای غریب کار تا ساعتها در ضمیر تماشاچیان ادامه یابد.در پایان نمایش ما نیز بعنوان تماشاچی همچون زوج اسب نمایش چون روح سرگردان برگشته از موزه تاریخی که قابلیت تعمیم به همه تاریخ بشریت را دارد ,در پیاده روها به نمایشی که درآن مشغول بازی هستیم می اندیشیم و میان کله گرد و کله تیز بودن در هراسی مشمئز کننده به زندگی- احتمالا – با خنده خود ادامه خواهیم داد....
دیدن این نمایش بی ادعا و دیدنی را که نمونه اش مدتها در سالنهای نمایش خالی است را به همه تاتردوستان پیشنهاد میکنم....