آزادی یک توهم فردی است که کم کم به یک توهم جمعی تبدیل می شود.

این نوشته با توجه به دیدن کار قبلی گروه یعنی مختلفیم داره نوشته میشه پس احتمالا مقایسه با کار قبلی وجود دارد.
اول از همه نکات مثبتی که این نمایش داره مربوط به گروه موسیقی و پیانیست که هم دز این کار و هم کار قبلی امضای خاصی به نمایش دادند چه موسیقی هایی که برای کار درست شده و چه صدا گزاری هایی که در حین کار انجام میشه!
دوم کارگردان باهوش و خوش ذوق که به جا بازی از بازیگر میگیرد به جا موقعیت میسازد و به جا با اجراهایی با جزئیات بسیار که با یکبار دیدن نمایش تمام انها دیده نمیشود به طور مثال اجرای بازی نور سیگار تمام دیالوگ های چند نفره که باینکه هیچکس روبروی هم نیست و در اصل مقابل هم بازی نمیکنند ولی تمام حالتهای صورت بدن و برخوردهای با یکدیگر برای من تماشاچی جالب بود که صد در صد فقط با تمرین بسیار انجام شده بود. اجرای پایانی که هم در این کار و هم کار مختلفیم در کنار موسیقی خوب مو به بدن تماشاچی سیخ میکند در کل وجود لحظه های اجرایی نمایشی فوق العاده با استفاده از صحنه تاتر موردی است که در نمایشهای آرمان شیر الی نژاد میتوان دید که تجربه زیبایی برای تماشاچی که اجرا را به نمایش نامه ترجیح میدهد به دست می اورد.
اما چند نکته که شاید در این نمایش برای من نقطه ضعف بود و نقد چون نه دانش نقد کردن دارم و نه توانایی ان را در کل اجرا ریتم قصه گویی و داستان گنگ است داستان شخصیت ها پرداخته نمیشود و به طور جزئی از هر شخصیت به تماشاچی گفته میشود
اجرای نور سیگار اگر به جای سیگار واقعی با نور مصنوعی انجام شود بهتر است برای من که در ردیف دوم بودم به سختی دیده میشد در مورد بقیه تماشاچی ... دیدن ادامه ›› های پشت سر من به نظر قابل دیدن نبود
صد در صد بعد از کار موفق مختلفیم توقعم از گروه و کارگردان بسیار بالا بوده اما این کار مثل کار قبلی جذبم نکرده و تنها یکبار دیدن این کار برایم کافی بود در حالی که نمایش مخلفیم را سه بار دیدم
به امید کارهای قوی تر که مطمئنم از این گروه و کارگردان خواهم دید.