خوشحالم به عنوان آخرین نمایش سال نود و هفت زهرماری رو دیدم.
داستانی جسورانه داشت و دکور جالبی بود.بازی آقای شادمان و خانم حبیبی عالی بود.این زیر زمین تنها متعلق به یک خانه نبود.زیر پوست این شهر و این کشور بود.و شاید فقر تنها عاملی بتونه باشه که دغدغه ی یک خانواده رو از کتاب ممنوعه به تولید خانگی شراب تغییر بده...

نمایش میشد قوی تر ساخته بشه اما.جای کار داشت.
در مجموع اجرایی که بتونه هم تماشاگر رو خوب بخندونه هم گریه بندازه کار سختیه.
خسته نباشید به تمام گروه