جواب کاربر محترمی را خوانده ام و فکر می کنم بهترست در یادداشتی جدا نه به شکل کامنت جواب بدهم.جناب آقای عمرانی بنده پایان نامه نظری کارشناسی ارشدم در رشته ی نمایشنامه نویسی دانشکده ی سینما تآتر درباره ی آثار پینتر و نقش زبان در این آثارست.استاد راهنمای من مرحوم دکتر پروانه مژده بودند.پروانه مژده سالها دوست ودستیار هرولد پینتر و ادوارد آلبی بودند.که این بر هیچ شخص تآتری پوشیده نیست.بنده افتخار شاگردی خانم پروانه مژده را داشتم و وقتی خواستم پایان نامه بنویسم ایشان کپی دست نوشته و یادداشت های شخص پینتر را در اختیار من قراردادند.پایان نامه ی من موجودست و خوشحالم که به عنوان یکی از آثار مرجع برای دانشجویان استفاده می شود.این از میزان اطلاعات اندک من درباره ی آقای پینتر.از طرف دیگر در یادداشت اول تان اشاره کرده بودید اگر علاقه به آثار ایشان دارم چرا از آثار خود ایشان استفاده نکردم و از _نویسنده ای_خواستم چنین متنی برایم بنویسد.ممنون از نصیحت شما....بنده از آقای رعیت نخواستم متنی در مایه ی کارهای پینتر برای من بنویسد .اگر آثار دیگر داریوش رعیت حداقل چند کاری که چاپ شده را خوانده بودید خودتان متوجه سبک نوشتاری و حوزه ی تفکر ایشان شده بودید.و با همه ی علاقه ای که من به پینتر و یونسکو دارم اما اصلن از نویسنده نخواستم متنی بر اساس کارهای آن ها برای من بنویسد.جناب رعیت به عنوان یک نویسنده راه خود را می رود.بنده متن راننده ی چینی را متنی پاکیزه ،با ساختاری محکم یافتم.کما این که قبل از شروع تمرینات چند ماه پیش از استادان و دوستان و همکارانی که حرف شان برای من حجت است خواهش کردم متن مورد نظر را مطالعه کنند و خوشبختانه همه با نظر من موافق بودند که کار باارزشیست.در ضمن مکالمه ی رادیویی ما هم موجودست .و یادداشت شما هم در تیوال تاریخ دارد.از طرفی نمی دانم چرا جواب کوتاه جناب رعیت پر از عصبانیت و شخصی به نظرتان آمده ولی مطالب خودتان نقد کاربردی؟؟؟لطفن یک بار دیگر نقد خودتان را بخوانید استفاده از کلماتی مثل بی اطلاعی و داعیه ی مدرن بودن و.....در نقد پسندیده است.؟من اتفاقن با نقد و چالش مشکلی که ندارم هیچ ،بلکه استقبال هم می کنم ولی نقد پر از غرض ورزی را برنمی تابم.جناب رعیت و من جواب دو کاربری که فقط نام خود یا شاید هم نام مستعارشان را آورده اند ندادیم و به نظرشان احترام می گذاریم.ولی وقتی شخصی خود را منتقد معرفی می کند و ادعای نقد دارد حتمن به سابقه و عناوینش باید توجه کنیم..می فرمایید چهارپایه برصحنه داریم هیچ شئ که چهارتا پایه داشته باشد در صحنه نیست.می فرمایید اعداد ،گفتم حروف را ندیدید.بعد ادعا می کنید که هیچ کدام از تماشاچیان ... دیدن ادامه ›› متوجه نشدند طراح صحنه قصد نشان دادن کیبورد را بر صحنه دارد.شما از تماشاچی سوال کردید؟؟؟حتا برادرزاده ی چهارسال و نیمه ی من بعد از دیدن نمایش به زبان خودش به دکمه های کامپیوتر اشاره کرد.فرمودید لباس و موی قرمز در پوستر من تشان از غیر ایرانی بودن نمایش دارد.در نقد رادیو هم عرض کردم هیچ زن ایرانی این روزها موهایش قرمز یا حتا آبی نمی کند؟الان که زمستانست اگر دوری در خیابان بزنید خیلی از خانم ها از کلاه هم برای گرم تر شدن و هم برای حجاب استفاده می کنند.کلاه شاپوی سر بازیگر مرد را من از یکی از دوستانم قرض گرفته ام که چندین نمونه ی دیگر این کلاه را دارد و استفاده ی روزانه می کند.در اجرا تنها چیزی که به عنوان نماد هویت و تاریخ از دست رفته ی این زن و مرد دیده می شود پارچه ی ترمه هست.ترمه با طرح بته جقه.بته جقه قدیمی ترین طرح ایرانیست.که البته من برای بار آخر می گویم تآتر جغرافیا ندارد دوست عزیز.تآتر بر خصلت های بشری دست می گذارد و خصلت بشری تاریخ مصرف ندارد.همان طور که جغرافیا ندارد.متن داریوش رعیت در هر زمان و جغرافیایی قابل اجراست.تآتر ما ایرانیست و قابلیت این را دارد که همه جایی باشد.برای همین تعصب ایرانی بودنش را ندارم.بلکه تاکید می کنم همه جایی ست.در انتها باید یاداوری کنم من از استادم حمید سمندریان یاد گرفتم که بهترین و باارزش ترین منتقد من مخاطب عادیست.همان مردم تحصیل نکرده و تحصیل کرده ای که بلیت می خرند و در این زمانه ی بد به سالن تآتر می آیند و نمایش ما را می بینند.بنده به هر تماشاگری احترام می گذارم .و حس و سلیقه شان برایم ارزشمندست.و همین طور به منتقدان با سواد و تحصیل کرده ای که نقد شخصی نمی کنند و بدون غرض ورزی ایراد های خود را ابراز می کنند.منتقدی که وقتی عصو کانون منتقدان خود را معرفی می کند دستی بر نقد ندارد بلکه تخصصش باید نقد باشد.بسیاری از اعضای کانون منتقدان یا از اساتید بنده هستند یا دوست و همکلاسی که با توجه به دانش کافی در نقد ،من همیشه آماده هستم از نظرات شان استفاده کنم و یاد بگیرم اما متاسفانه بعضی وقتی می بینند صاحب اثر از خود دفاع می کند دفاع را دلیل بر عصبانیت می دانند.موفق باشید.

نمایش راننده ی چینی تا چهارم دی ماه تمدید شد.

.یادداشت الهام پاوه نژاد (بازیگر تآتر،سینما و تلویزیون)درباره ی نمایش راننده ی چینی:
(طلاعات بیشتر را می توانید در صفحه ی فیس بوک یا اینستاگرام و تلگرام ایشان بخوانید)
بعد از روزهای سخت و ماراتن‌های سنگین دلشوره‌ها را ساعتی کنار می‌گذارم وبه دیدن دوستِ فرهیخته و نازنینم میرم تا با هوای تأتر ناب ، جان خسته را التیام ببخشم.. #پریزاد_سیف را فرای رفاقت و دوستی ناب بیست ساله‌مان به دلایل بسیاری دوست می‌دارم و برایش احترام قائلم.. با معلومات و دانش بی‌اندازه‌ش اما وسواس و سخت‌گیری که دارد مانع پرکاریش شده. او برای من همیشه بهترین مشاور بوده و هست و حالا بعد از نمایش شن که باهم بر صحنه بودیم، بعد از چند سال کاری مستقل بر صحنه برده که نمایش است با تمام جدیتی که از سازه‌های تأتر از اساتیدمان آموختیم. قصه‌یی ابزورد از زندگی‌های امروزی با نگاهی تازه و گروتسک و اجرای شیرین خودش و #رضا_عمرانی بازیگری توانا... اجراها تازه آغاز شده و‌دیدنش را توصیه می‌کنم..تبریک و خسته نباشید به همه‌ی گروه میگم به ویژه پریزاد جانم که می‌دانم چقدر برای به صحنه رفتن کارش زحمت کشیده و حرص خورده چون مناسبات گیشه‌پسند روزگارمان را بلد نیست و نمی‌خواهد یاد بگیرد!
از تأتر مستقل حمایت کنیم.
هرشب،ساعت۱۸،سالن شهرزاد
واقع در خیابان نوفل‌لوشاتو، تهیه بایط سایت تیوال

Photo by: @azisemnak

یادداشت شهرام اشرفی ابیانه درباره ی راننده ی چینی:
‍ گونه ای فوت و فن کوزه گری که راه به معصومیتی کودکانه میبرد. درباره نمایش راننده چینی.
نمایش راننده چینی کاری از پریزاد سیف، نوشته ای از داریوش رعیت از آن دسته کارهای بی سر و صدا و نجیبی است که شاید در هیاهوی تئاترهای بازاری صدایش به گوش اهلش نرسد اما نمیتوان از آن به راحتی گذشت و فکر کرد تجربه ای است که خیلی زود فراموش میشود.
اولینش صداقت است که بن مایه کار است. متن با همین نجابت نوشته شده و دو بازیگرش به پشتوانه معصومیتی ، کم نظیر در صحنه تئاتر ایران، بدان عینیت داده اند.
دو بازیگر نمایش انگار راوی دو تک گویی اند که بر حسب اتفاق روبروی یکدیگر ادا میکنند. مهارت بازیگران در اجرای چنین حس و حالی است که باعث شده نمایش به دل بنشیند.
یک بازی کودکانه را شاهدیم در توصیف کابوسی که خواهد آمد. مکافاتی که نتیجه اعمال ما است. آنچه به صحنه و این درونمایه جان داده مدد گرفتن از نوعی معصومیت کودکانه است برای عینیت دادن همه ترس هایمان. ترس هایی که ما را به کنجکاوی وا میدارد و ایجاد دردسر میکند.
اگر نبود این معصومیت نادر در اجرای ... دیدن ادامه ›› دو بازیگر نمایش، کار میتوانست در حد یک پیام خلاقی سقوط کند. مرز باریک میان صداقت و ساده انگاری را پریزاد سیف و عوامل تولیدی نمایش راننده چینی چه با مهارت ستودنی پیموده اند. به این می ماند که به نمایش یک تردستی شگفت نشسته ایم. گونه ای فوت و فن کوزه گری که از چیزی ساده دست ساخته ای باشکوه خلق میکند. صد البته متن نمایشنامه نیز راه گریز به این معصومیت را برای دو بازیگر آن باز گذاشته.
نمایش راننده چینی این روزها چه بی سر و صدا در مجموعه تئاتر شهرزاد در حال اجرا است. کاش با مشارکت در این پدیده نادر انسانی- نمایشی حمایتگرش باشیم.

راننده ی چینی(یادداشت عباس مخبر،مترجم و اسطوره شناس)

رودخانه ی یوشینو
میان کوه ایمو و مونت سه
جاری می شود
میان عاشق و معشوق
توهمات جهان
جاری است
از کتاب قطره های معلق باران. شاعر ناشناس
اگر میان عاشق و معشوق توهمات جهان جاری باشد، به گمانم میان زن و شوهر توهمات هر دو ... دیدن ادامه ›› جهان جاری است. امشب به دیدن نمایش "راننده ی چینی رفتم". کاری که داریوش رعیت آن را نوشته، پریزاد سیف کارگردانی کرده و خانم سیف و آقای رضا عمرانی بازیگران آن هستند. خانواده ای که با 128 دوربین همه ی همسایگان محله را می پایند، تقریباً بر سر هیچ چیز( حتی رنگ چتر و رنگ ماشینی که فیلمش موجود است) تفاهم ندارند و در فرایندی از فرافکنی مداوم همه ی مشکلات اخلاقی خود را به همسایگان شان نسبت می دهند. این توهم تا حد خلق یک راننده ی چینی و در نهایت واقعیت پیدا کردن او ادامه می یابد، و این خانواده ی" سراسر بین"در می یابند که خودشان در معرض دید دیگران قرار دارند. نویسنده با بهره گیری از مفهوم فوکویی"زندان سراسر بین" یک ذوج نسبنتاً جوان را در این موقعیت قرار داده و نشان می دهد که خود این خانواده نیز به رغم آن که زاغ سیاه همه ی همسایگان را چوب می زنند، در واقع خودشان هم در زندانی که ساخته اند اسیرند. البته زندان این خانواده فقط به این دوربین ها و تبعات آن محدود نمی شود و دو زندانی ساکن این زندان، هر یک زندانی ذهنیت خویش هم هستند. در میانه ی این جهنمی که به نام خانواده ساخته شده، طنزی که گاه و بیگاه در میان زن و شوهر رد و بدل می شود، همان عاملی است که همه چیز را از سقوط نجات می دهد و تماشاگر را هم از خستگی می رهاند. خانم سیف و آقای عمرانی بازی خوبی ارائه کردند. به کلیه ی دست اندرکاران این نمایش خسته نباشید می گویم و برای شان موفقیت بیشتر آرزو می کنم.
برای اطلاعات بیشتر می توانید به صفحه ی Mokhber Abbas در فیس بوک و اینستاگرام مراجعه فرمایید