«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
اجرای همایون شجریان و سهراب پورناظری بسیار عالی بود. قطعات مناسبی برای اجرا انتخاب شده بود. استفاده خلاقانه ای از نور شده بود هرچند که ناهماهنگی هایی هم به چشم می اومد. سطح نمایش از کنسرت پایین تر بود و نمایش نامه نویس مفروض گرفته بود که تماشاچی از شاهنامه چیز زیادی نمی دونه پس باید پایه ای ترین داستان های شاهنامه رو هم آشکارا تعریف کرد و مثلا زال چند بار بگوید که پسر سام است و پدر رستم است و عاشق رودابه است و ...
وقتی به تئاتر آقای رحمانیان می رم به دنبال دیدن یک نمایش متفاوتم. نمایشی که مثل "ترانه های محلی" هر قسمتش میخکوب کننده باشه و آدم جا بخوره از اینکه مگه چقدر یک نمایش نامه نویس می تونه خلاق باشه! یا مثل "فنز" مسحور کننده باشه. البته می دونم که به نمایش بیضایی نمی رم اما رحمانیان همیشه می تونه سایه ای از بیضایی باشه در روزگاری که او نیست.
نمایش "نام تمام مادران" اما بسیار در هم ریخته بود و به شدت تحت تاثیر فضای "مجلس ضربت زدن" با این تفاوت که در اینجا شاهد مونولوگ هایی بودیم که دیگه نه مثل مونولوگهای سریال نیمکت تاثیرگذار بود و نه مثل "سینماهای من" جذاب. متاسفانه گیرایی متن های آقای رحمانیان داره رو به افول می ره.
ارجاع هایی که به شخصیت و زندگی حضرت زهرا (س) می شه، اصلا با نمایش و شخصیت های موجود در نمایش همخوانی نداره و خوب در نیومده. این نمایش می تونست بدون ارجاع به ایشون هم اجرا بشه.
امیدوارم نمایش "صدام" یادآور دوران خوب آقای رحمانیان باشه.
تمام تعریف هایی که از این نمایش می شه قابل قبوله ولی دلیل استفاده از کلمات رکیک رو در این نمایش متوجه نشدم.