گاهی اوقات لایه های ذهنی یه فرد ابعاد بیشتری از هر یه لایه قبلی بوجود میاره،خودتو وارد دنیای رنگیت میکنی رنگ هارو تشخیص نمیدی فقط ازشون احساسات دریافت میکنی،نمیدونی کجا ایستادی،سایق ها تورو از خودت دور میکنن چون اشتباه درخواست میشن از طرد شدن میترسی ولی همچنان از کسانی که میخوای طردت نکنن متنفری،میدونی لیاقتشو داری اما به خودت شک میکنی پس چرا و چطور باید هم بخوام و هم فرار کنم،خیلی به خودت سخت میگیری چون یه بار به اسم من میدانم و میتوانم روی پشتت گذاشتی،وسواس میشی به ابعاد ذهنی خودت با دنیای خارج در ارتباطی اما هیچ کاری نمیخوای باهاش داشته باشی.تو در حال ستیز با خودت هستی.(م،س،ع،و،د،ط،ی،ب،ی)
(یه نمایشی که روندی کلی رو که ما آغاز و میانه و پایان رو ببینیم نداره نمایش(اختلال)ولی بهت افکار خسته بی زمانی رو نشون میده و میتونی ارتباط بگیری چون میبینی تکه هایی از روان رنجور انسان ها رو)
نمایش باید بسط پیدا کنه که در مخاطب ثبت بشه اما این اثر کاراکتر هارو فقط ماندگار کرد.
نورپردازی و طراحی صحنه بجا و بسیار دیدنی بود.