کابوس نامه . . .

این یک بار، نوشته ی من یک و دو و . . . نداره! کابوس نامه تئاتر نیست. کابوس نامه است! یه تجربه ی دیوانه کننده که قرار نیست دوست داشتنی باشه.
وقتی کابوس می بینی تمام احساساتت قلمبه میشه و بهت فشار میاره اما مجالی برای خالی کردنش نداری. کابوس دیدن در بیداری تجربه ایه که شاید فقط وحید رهبانی بهتون هدیه می کنه. هدیه ی دوست داشتنی ای نیست ولی به شدت تاثیر گذاره. بیشتر از این در موردش حرف زدن، حرام کردن کلماته. فقط امیدوارم همگی این تجربه ی خاص و منحصر به فرد رو از دست ندید.

امشب حال غریبی دارم. هنوز با بخشی از این کابوس ها دارم زندگی می کنم. کابوسی که در نهایت به لطف و مهربانی کارگردان، به رویا ختم شد اما هر آن چه بر من گذشت در این یک ساعت و اندی، در ذهن من برای همیشه حک خواهد شد.

سپاس بسیار وحید رهبانی عزیز و بچه های گروه نقشینه. منتظر تجربه های دیوانه وار بعدی شما خواهم ماند.