این نمایش اقتباس مناسبی از داستان کوتاه - و نه نمایشنامه - «بانو با سگ ملوس» اثر آنتون چخوف است که به گفته‌ی ولادیمیر ناباکوف از بهترین اثار کوتاه داستانی تاریخ‌ادبیات می‌باشد، استفاده‌ی نویسنده از درون مایه‌هائی مانند عشق، نارضایتی از زندگی و روزمرگی، وفاداری/خیانت یا انزوا باعث شده است تا گمانه‌زنی‌ها درمورد ارتباط خط داستانی با زندگی شخصی نویسنده و ازدواج او با یک هنرپیشه در سال ۱۹۰۱ بدل به اطمینان شود. لایه‌ی درونی داستان، مانند بسیار دیگر از نوشته‌های چخوف - حاوی اطلاعات غنی روان‌شناسانه می‌باشد که نیازمند اجرای ظریف آنها در نمایش است؛ عاملی که با وفاداری نسبی نمایش به متن به دست آمده و بیننده قادر به درک ملموس شرایط و حالات روحی بازیگران است. خطاب قرار دادن بینندگان، اجرای زنده‌ی موسیقی و تولید محتوای صوتی در خلال نمایش (به طور خاص حس آرامشی که با نواخته شدن آکورد گیتار با فاصله‌ی ۷‌ از ابتدای نمایش به گوش می‌رسید) و رایحه‌ی چوب تراشیده شده‌ای که در سالن تازه تاسیس به مشام می‌رسید باعث حس‌آمیزی و ایجاد تجربه‌ی به واقع جدیدی برای بیننده شده بود. شاید بخش‌های مختصری از روایت در ترجمه کمرنگ شده‌باشد و یا بازی نقش دوم در همه‌ی قسمت‌ها از همه‌ی پتانسیل‌های خود در نمایش استفاده نکرده بود که البته شاید به دلیل پیشگیری از مبالغه یا حتی یک‌دست شدن نقش قابل توجیه باشد.