چهار نمایشنامه منتشر نشده از مهران صوفی با 50% تخفیف

خانه موزه استاد عزت الله انتظامی (قیطریه) ساعت 19

نویسنده و کارگردان: میلاد محمدی
بازیگران: پرنیان گودرزی، میلاد محمدی، پویان یحیی پور، رضا حسن زاده، میر نادر مظلومی، حمیدرضا مهنانی، رضا شجاعی، سعید محبی امین
تهیه کننده: بهروز رضاییان (شرکت فرهنگی هنری رنگارنگ)
دستیار کارگردان، برنامه ریز و مدیر تولید: سهراب مدیری
مشاور رسانه ای: احمدرضا حجارزاده
عکاس: نغمه ارجمند
طراح پوستر و بروشور: ناصر نصیری
دستیاران کاراگردان: نرگس چمنی، آرین نیکبخت، محمد عمادی، سعیده حیدری

تئاتری‌های ما هیچی از فرانسوی‌ها کم ندارند!/ یادداشت احمد نقیب‌زاده برای نمایش «چهار نمایشنامه منتشر نشده از مهران صوفی»

دکتر احمد نقیب‌زاده، استاد جامعه‌شناسی سیاسی دانشگاه تهران، یادداشتی را در اختیار سایت ایران تئا‌تر قرار داده است که در زیر می‌خوانید:

«بسیاری از جامعه‌شناسان، جامعه را صحنه تئاتری همگانی می‌دانند که هر کس در آن نقشی برای خود تعریف می‌کند و به ایفای آن می‌پردازد، اما تئا‌تر در تئا‌تر لطف دیگری دارد؛ زیرا صحنه‌هایی از آن تئا‌تر همگانی را برجسته کرده و به رخ بازیگران آن می‌کشد. فرق سینما و تئا‌تر در همین است که هنرپیشه تئا‌تر به روشنی می‌گوید «من در نقش دیگری ظاهر می‌شوم و موارد خنده‌دار یا حزن‌انگیز یا دراماتیک زندگی روزمره شما را که از نظرتان مغفول مانده، بازگو می‌کنم». سنت نمایش در ایران سابقه چند هزارساله دارد. از نقالی و شاهنامه‌خوانی تا سوگ سیاوش و تعزیه و بازی‌های روحوضی قدمتی به پهنای تاریخ ایران دارد و در روزگار مدرن هم هنرمندان ما به سرعت آنچه آموختنی بود، آموختند و نمایشنامه‌نویسی را جانشین سنت سینه به سینه کردند، اما چگونه است که امروز این هنر والا مورد بی‌مهری قرار گفته و صندلی‌های خالی سالن‌های تئا‌تر حکایت از زوال و ضایعه یا فترتی دارد که در ارکان هنرهای زیبا ... دیدن ادامه ›› افتاده است؟

شبی بنا بر دعوتی به تماشای نمایش «چهار نمایشنامه منتشرنشده از مهران صوفی» رفتم. گرچه مهران صوفی اصلاً وجود خارجی ندارد، بلکه تراوشی است از ذهن خلاق میلاد محمدی، نویسنده خوش‌ذوق و جوان که از زبان یک نویسنده خیالی روی کاغذ و صحنه آورده است. الحق به شیوا‌ترین وجه چهار مورد از ناهنجاری‌های اخلاقی و فرهنگی کاملاً رایج در جامعه ما را به صورتی کمیک جلو ما می‌گذارد تا ضمن خنده به ریش خودمان به فکر فرو برویم که چگونه این همه ناهنجاری در وجود تک‌تک ما و در همه سطوح زندگی ما ساری و جاری است و ما از آن غفلت می‌کنیم. شخصیت‌های نمایش نخست با عنوان «ناگفته‌ها»، زن و شوهری هستند که برخلاف فکرِ راستین خود با یکدیگر رفتار می‌کنند و در حالی‌که تماشاگر صدایِ فکر حقیقی و پلید آن‌ها را می‌شنود، به زبانی دروغین و ریاکارانه با هم سخن می‌گویند. در حقیقت چهره کریه‌ای از دو انسان که نمونه‌های آن درصد وسیعی از جامعه ما را پوشش می‌دهد. در نمایش دوم به نام «آن‌ها شوهر تو نیستند»، دو انسان پریشان و متزلزل یکی در لاک خود فرو رفته و دیگری حراف که حکایت‌هایی از رفتار ناجوانمردانه خود را با زنان بازگو می‌کند. در عین حال، این ناجوانمردی‌ها از ذات او سرچشمه نمی‌گیرند، که معلول ناهنجاری‌های اجتماعی است که به او منتقل شده و از او فردی متزلزل و ناپایدار ساخته است. در واقع خود او هم قربانی یک جامعه متزلزل و بی‌قاعده است که حالا قربانی می‌گیرد. نمایش سوم یعنی «بین خودمان بماند»، حکایت سه دوست هم‌کلاسی است که یکی درس را‌‌ رها کرده و به مال‌اندوزی پرداخته و دو نفر دیگر به رغم هوش و استعداد بیشتر در چم و خم زندگی گیر کرده‌اند. دختر مورد علاقه آن‌ها نیز با دوست پول‌دارشان ازدواج کرده است. صحنه‌های کمیک این نمایش تماشاگران را در لحظاتی به حسی می‌رساند که گویی شاهد یک صحنه واقعی‌اند. دوست پول‌دارشان از آن دو می‌خواهد او را نادیده گرفته و هرآنچه درباره او در دل دارند، به زبان بلند بازگو بکنند. در ‌‌نهایت آن‌ها هم جایگاه دوست پول‌دارشان را می‌ستایند و به دختر مورد علاقه خود حق می‌دهند با او ازدواج کرده باشد. دوست پول‌دار از یاد برده که دوستانش چگونه با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم می‌کنند. به همین دلیل، وقتی پیشنهادات هزینه‌بردار او را رد می‌کنند، آن‌ها را به خساست متهم می‌کند، زیرا خیلی زود از یاد برده که بی‌پولی یعنی چه. حمیدرضا مهنانی به قدری طبیعی نقش یک فرد قلقلکی، عصبی و بی‌پول و سرخورده در عشق را بازی می‌کند که انسان برای لحظه‌هایی فراموش می‌کند در حال تماشای نمایش است، و اما امان از نمایش چهارم به نام «اعترافی برای امیر» که رونمایی از سیمای یک ریاکار فرصت‌طلب در یک صحنه‌سازی بی‌نظیر است؛ جوانی با یک کت و شلوار و جوراب سفید با محاسن مذهبی و یک جفت کفش در کنارش. او پیامی را برای دوستش ضبط می‌کند و خیلی صادقانه از چند حقه‌بازی که در حق سرنوشت دوستش و دیگران اجرا کرده، حلالیت می‌طلبد، چون عازم سفر است و استدلالش اینست که مسافر را باید حلال کرد! مسافرت او به خارج از کشور ـ انگلستان ـ ممکن نمی‌شد مگر در پرتو همین ناجوانمردی‌ها که به او امکان داد از بسیاری تسهیلات استفاده کرده و خود را بالا بکشد و حالا دیگر احتیاجی به این جامعه ندارد و آن را‌‌ رها می‌کند و به خارج می‌رود. یک‌باره انبوهی از آدم‌هایی که می‌‌شناختی، پیش چشمانت ظاهر می‌شوند. همان‌هایی که به همین سبک، خود را برکشیدند، سپس راهی خارج شدند. جالب اینکه متشرع هم هستند و از دوستانشان می‌خواهند ایشان را ببخشند، شاید حکایت آخرت و پل صراط هم درست باشد! کار از محکم‌کاری عیب نمی‌کند. حلالیت طلبیدن که خرجی ندارد! اگر آخرتی نبود که چیزی از دست نداده‌اند، اگر هم بود که حلالیت طلبیده‌اند و خیالشان راحت است. اما مهران صوفی پیش از اتمام آخرین نمایشنامه خود سکته می‌کند و نمی‌گذارد موارد دیگری از زندگی سراسر حیله و تزویر این مرد ریاکار عیان بشود و نمایش تمام می‌شود. به شخصه نمایش‌های بسیاری در پاریس ـ مهد تئا‌تر دنیا ـ دیده‌ام اما باید اعتراف بکنم به‌حق هنرمندان ما هیچ چیز از فرانسوی‌ها کم ندارند. خدایشان برای ما نگه دارد تا باز هم چهره ما را به خودمان نشان دهند.»

اجرای خیریه چهار نمایشنامه منتشر نشده از مهران صوفی

دوشنبه 14 اردیبهشت ساعت 18 و 20 به نفع کودکان سرطانی و به نفع هنرمندان نیازمند

از تمام شما عزیزان دعوت می شود که تشریف بیارید . خرید بلیت به هر قیمتی که توانش را داشته باشید از گیشه و حضوری آزاد است .

امید است با یاری شما و پر شدن سالن ، گوشه ای از درد این عزیزان را مرهم باشیم .

شهرام کرمى ( نویسنده، کارگردان، منتقد،مدرس دانشگاه ) درباره چهار نمایش نامه منتشر نشده از مهران صوفى چنین گفت:

من وقتى نمایشى را مى بینم به این فکر نمى کنم که چه چیزى را دوست داشتم یا نداشتم ، به این فکر مى کنم که تاثیر گرفتم یا نه. در نمایش ما قرار است روى مخاطب تاثیر بگذاریم. آنچه را که در این نمایش دوست داشتم ، فضاى خوب و بازى هاى راحت و خوب بود که خیلى خوب انتقال داده شده بود. نقطه بدى نیست که بتوان بازگو کرد. این نمایش یک رئالیست اجتماعى است که به خوبى به روابط اجتماعى پرداخته و البته روابط زناشوئى . انتخاب مضمون ساده و قابل قبول در کار و فضا سازى کارگردان در این کار دخیل بوده ویک اثر قابل احترام است . توصیه مى کنم به همه آنهایى که تاتر را دوست دارند این نمایش را ببینند.

چهار نمایشنامه منتشر نشده از مهران صوفی با امضای استاد عزت ا... انتظامی :

سلام ... دیدن یک نمایش خوب و یک فیلم زیبا باعث آموختن می شود و همچون تحصیل در دانشگاه به عقل و شعور آدمی می افزاید . امید است که درست دیدن را فراموش نکنید . ببین درد ما را کمک کن


استاد مجید انتظامی :

چشم و چراغ ملت ایران به هنرمندانشان است . شما هنرمندان نسل آینده اید . امید به این که در این راه مهم موفق باشید .

حامد نصر آبادیان ( مدرس، طراح حرکت) درباره اجرا چهار نمایشنامه اینچنین گفت :

اکثر دیالوگ ها را دوست داشتم.آقاى پویان یحیى پور خستگى دیدن تاتر را از تن من در آورد.اپیزود ها در کنار هم به نوبه خود خوب چیده شده و همه شیوه هاى اجرا، شیوه کار و چیده شدن اپیزود ها خیلى خوب بود. نقطه مثبت کار در کارگردانى آن بود. مخاطب این نمایش هم طیف جوان امروز را در بر دارد هم جوان دیروز. با توجه به اینکه خود من در حوزه کار بدنى و حرکت هستم بازیگر اپیزود دوم ( پویان یحیى پور) به عقیده من مى توانست در بعضى از قسمت هاى کار فضاى فیزیکال زیباترى داشته باشد. هر شخصى از دیدگاه تخصصى خودش یک صحنه تاتر را مى بیند. براى مثال زمانى که مخاطبین از طیف تاترى باشند ، نمایش را بنا به رشته تخصصى خود مى سنجد، بنابر این من هم دوست داشتم حرکات زیباترى از لحاظ کار تاترى خیلى خوب ببینم. از دیگر نکات مثبت نمایش ، جوان بودن تیم اجرائى بود . یک رابطه صمیمى بین بازى ها و بازیگران است. بازى هاى اپیزود اول و دوم خیلى خوب بود. با بذله گویى ها ، دیالوگ ها و شیرین کارى هاى زیرکانه. در کل به نظر من نمایش بسیار زیرکانه کار شده است . بهتر است ببینید و بشنوید .

حمید رضا نعیمى ( مدرس، نویسنده و کارگردان تاتر) درباره چهار نمایشنامه منتشر نشده از مهران صوفى چنین گفت:

اساساًیکى از ویژگى هاى بارز این اجرا ساده بودن خود اجرا و تکیه بر هدایت درست بازیگران براى رسیدن به نقش هاست.و همچنین هماهنگى خوب بازیگران براى اجرا نقش هاست . بازیگران در طول اجرا دست به اختصاصى شدن مى زدن و این اصلا حس بدى در مخاطب ایجاد نمى کرد.انتخاب درست بازیگرها مسئله مهمى است.تک تک بازیگران قالب نقش ها بودن.و همه این عوامل باعث ایجادیک بازى خوب و ارائه خوب جزئیات مى شد.این نمایش یک تایم کوتاه نداشت ولى مخاطب با دیدن کار بازیگرهاو سادگى اثر با آن ارتباط مى گرفت.اگر چه اتصال بین اپیزود هابه وسیله نویسنده اى است که هیچوقت او را نمى بینیم و همچنین وجود یک نریشن که خود گویاى داستانى هایى است که خیلى خوب از زندگى برداشت شده و قرار نیست در نمایش هایى مانند؛ مکبث و هملت اتفاق بزرگى دیده شود. این نمایش یک رئالیست اجتماعى است که در نوع خودش جذاب است.من به شخصه از نمایش هاى رئالیستى و یا تاترهایى که با نام تاتر آپارتمانى مى شناسم به صورت سلیقه اى لذت نمى برم مگر با وجود بازى، طرح و موضوع خوب، که به گمانم این نمایش تمامى این ویژگى ها را در خود داشت.


خانه موزه استاد انتظامی - قیطریه - خیابان اندرزگو - رو به روی بلوار کاوه - خیابان احمدی - پلاک 28

از 6 اردیبهشت تا 11 اردیبهشت ساعت ... دیدن ادامه ›› 20 و از 13 تا 31 ارزیبهشت ساعت 19

تخفیف دانشجویی 30% به صورت حضوری

اجرای عکاسان و خبرنگاران 6 اردیبهشت

اجرای هنرمندان 7 اردیبهشت

فروش اینترنتی فقط در سایت تیوال

6 اردیبهشت اجرای خبرنگاران و عکاسان

7 اردیبهشت اجرای هنرمندان

و ما این نمایش را دوباره روی صحنه بردیم

امیرکاوه آهنین جان (بعد از دیدن اجرای این کار در سالن انتظامی)

بچه ها مجددا خسته نباشید میگم و پشنهاد میکنم این اجرا رو در سالنی که شرایط و امکان بهتری داره با تغییرات جدیدی در صحنه و کارگردانی مجددا اجرا کنید.. چون معتقدم اتفاقات خیلی بهتری در پس شرایط زمانی و مکانی نمایشتون خوابیده که در انتظار شکفتن و رونماییه...
موفق باشید

این نمایش تا 4 اسفند ماه اجرا داره