کمتر از پنج روز دیگه یعنی درست در روز 17 اسفند 1402 برای بار دوم به تماشای این نمایش فوق العاده زیبا میشینم و شک ندارم اینبار با دقت و تمرکز بیشتری میتونم محو تماشاتون بشم. محو بازی زیباتون. هنر زیباتون. صداهای دلنشینتون. سعی میکنم کمتر گریه کنم کمتر اشک بریزم تا چشمام تار نشه تا بتونم ببینم روی ماه همتون رو ... خوشحالم خوشحالم و باز هم خوشحالم که این سعادت نصیبم شد تا جزو کسانی باشم که از دیدن صدها نمایشی که در سال روی صحنه میره من شانس این رو داشته باشم که یکی از بهترین نمایش هارو ببینم. خسته نباشی اقای دشتی. اقای علوی زاده.اقای بهشتی. اقای محدث.اقای ساعی و خانم ماهیانی (دم همتون گرم)