با صدای خودت حرف بزن...

در مجموع نمایش موفقی نیست از این حیث که داستان مخاطب رو دنبال خودش نمیکشونه ، نویسنده به شدت در عمف گرفتار شده و با نیامدن به سطح و درگیر نکردن مخاطب عامی حجم بزرگی از توجهات رو در اوایل نمایش از دست میده ! با اینحال کارگردان با بهره گیری از الگوهای سمبلیک و نشانه های بسیار زیرکانه بیننده ی حرفه ای تر رو به شدت با عمق داستان درگیر میکنه جوری که داستان اهمیتش رو از دست میده و بیننده از این صحنه ها به شدت لذت میبره ! اوج این اتفاقاف رو در صحنه ی انداختن صندلیها توسط جوجو و صاف کردنشون توسط غلام و همچنین در صحنه ی وان شیر و مخلوط شدن آرد و تخم مرغ میشه دید که موسیقی های بسیار خوبی همراهیشون میکنه و این صحنه هارو تبدیل میکنه به یک اثر هنری متعالی از دید اینجانب...
دیگر صحنه ای از این نمایش که من رو مجذوب خودش کرد صحنه ی رویارویی کالیگولا و کرئا و اصلاح صورت کرئا بود که بازیهای صابر ابر و آتیلا پسیانی بسیار خوب بود و لذت بخش...
در کل معتقدم اگر این چند صحنه ای که توضیح دادم و چند صحنه ی تک و توک دیگر نبودند این نمایش اتلاف وقت بود ولی همین ها باعث شدند از زمانی که در سالن صرف کردم راضی باشم.
خسته نباشید