نمایش اسم
حلقه مفقوده ای که این بار پیدایش شده است

بعد از دیدن نمایش باز هم چندین و چند باره به این نظر عقیده پیدا کردم که فرم بدون محتوا و یا فرم با محتوای گنگ و یا حتی فرم با محتوای مفهوم اما بدون پرداخت مناسب نخواهد توانست مخاطب را با خود همراه کند.

نمایش اسم با یک داستان یک خطی اما با بزنگاه ها و پیچ و خم های مناسب به دور از هرگونه اضافه کاری و سعی در شیرفهم کردم مخاطب، او را با خود همراه می کند. با نگاهی به مدت زمان نمایش شاید نگران طولانی بودن آن باشیم(گرچه نمایش های طولانی تری هم شاهد بوده و هستیم)، شاید با دیدن زمان شروع نمایش نگران تر هم شویم، اما ریتم و ضرب آهنگ نمایش به خوبی مخاطب را با خود همراه می کند و به هیچ عنوان احساس خستگی برای شما ... دیدن ادامه ›› نخواهد داشت.

نمایشنامه با پیچش های گاه بزرگ و اغلب کوچک در یک سوم پایانی چنان مخاطب را غافلگیر می کند که شاید بحث های ابتدایی درباره تعیین یک اسم ساده را برای تماشاگر محو می کند و درگیر یک شرایط عجیب و فراتر از عرف معمول می شود. عنصر غافلگیری در این نمایش جذابیت دیگری هم دارد و آن اینکه در دل یک اتفاق بزرگتر که کلیت درگیر آن است با اتفاقهای ریزتری اجازه نمی دهد هیجان شما کم شود.

بازی بازیگران در این نمایش به شدت بازیگر محور منطقی، درست و به جا طراحی شده است. بی شک نمایش اسم از آن دست آثاری است که با اندکی زیاده روی و یا کم کاری از سوی بازیگران از دست خواهد رفت اما نقش آفرینان این نمایش با درک موقعیت لبه تیغ به خوبی می توانند مخاطب را با خود همرا کنند و در عین حال که اگر دقت کنیم می توانیم ریز کنش هایی را در بازی ها دریافت کنید تا با اتفاق های آینده بیشتر به هیجان بی آییم اما بدون دریافت این ریز نکته ها باز هم عنصر غافلگیری بخوبی نمود خواهد داشت. در اینجا باید این نکته را اضافه کنم حضور بانو لیلی رشیدی در نقش که ایفای می کند به نظر من مناسب تر از حضور بانو لیلا حاتمی در همین نقش است.

البته که این نکته اندکی قضاوت در خود دارد و من نمی خواهم توانایی های لیلا حاتمی را به عنوان بازیگر مورد نقد قرار دهم، اما مختصات و ویژگی های نقش با فیزیک و حرکات لیلی رشیدی به نظر من همخوانی بیشتری دارد و با حضور لیلا حاتمی ابعاد دیگری به شخصیت به خاطر پرسونای حاتمی اضافه می شد که احتمال میدم از باور پذیری شخصیت کم می کرد گرچه مطمئن هستم هنرمندی با توانایی های لیلا حاتمی قطعا می توانست این نقش را با ظرافت های خاص خود برای مخاطب دلچسب کند ولی سلیقه من به شرایط فعلی این نمایش نزدیک تر است.

در مورد کارگردانی هم به نظرم لیلی رشیدی برای اولین تجربه حرفه ای خود دست به خطر و در عین حال جسارت زده است. انتخاب نمایشنامه ای از نویسندگانی گم نام که در ذهن مخاطبن تئاتر شمایلی از دنیای متن های آنها وجود ندارد و متنی به شدت بازیگر محور است موقعیتی را ایجاد می کند که کارگردان می تواند با خیال آسوده تری بار اصلی دراماتیک اثر را بر دوش بازیگرانش قرار دهد و خود در پس آن با آسودگی بیشتری خطر و ربط اثر را مدیریت کند و در عین حال انتخاب این متن خطر دارد چرا که با اندکی اشتباه در میزان و اندازه بالا و پایین کردن ریتم اثر و یا نمایش گل درشت خط کارگردانی اثر به سمتی منحرف می شد که باور پذیری خود را برای مخاطب از دست می داد.

به نظرم در کل لیلی رشیدی با ظرافت خوبی تنوانسته از چالش اولین تجربه کارگردانی حرفه ای خود سربلند خارج شود و بازیگران نیز توانسته اند در عین اجرای یک بازی واقع گرا از خطر تکرار فرار کنند و تماشاگر با اثری روبرو خواهد بود که اگر نگوییم او را در حد نهایت شگفت زده و میخکوب آن چیزی که بر روی صحنه اجرا می شود می کند اما با نمایشی دلچسب، تر و تمیز و بدون اضافه گویی مواجه می شویم که می تواند سلیقه بسیاری را تامین کند. اسم بار دیگر حلقه مفقوده داشتن داستان و قدرت قصه گفتن را به من ثابت کرد. نه اینکه هر نمایشی که بروی صحنه می رود قطعا باید قصه محور باشد اما فکر می کنم یکی از ابزارهای جذب مخاطب ایرانی با توجه به سابقه فرهنگی ایرانی ها، قدرت بیان داستان و قصه گفتن است حال اینکه این قصه را به صورت سر راست بیان کنیم یا با پیچیدگی روایتی فرقی نمی کند مهم داشتن درام است که نمایش اسم چه در خود نمایشنامه و چه شکل و ساختار طراحی شده توسط گروه اجرایی بخوبی به این مهم دست پیدا کرده.

دیدن اسم را به دوستان پیشنهاد می کنم