تئاتر رو دیروز به اتفاق دوستان دیدیم.
قطعا انتخاب بنده گزینه دوست نداشتم و اگر ممکن بود خیلی دوست نداشتم بود.
سوالاتی بعد از دیدن تئاتر در ذهن بنده نقش بسته که خوشحال میشوم دوستانی که این تئاتر رو پسندیدن و به تعریف از آن پرداختن پاسخ بدهند :
1- دیدگاه و روایتی متفاوت از داستان شهادت حضرت علی(ع). بنده بر خلاف عده ای از دوستان که تم اصلی نمایش رو نمیدونستن، با هدف دیدن یک روایت متفاوت از داستان شهادت حضرت علی به دیدن این نمایش رفتم. یعنی انتظار دیدن تئاتری با داستانی مذهبی البته طبق گفته ها با روایتی متفاوت داشتم. سوال اول بنده این است که چه روایت متفاوتی در این تئاتر وجود داشت؟ چه دریچه متفاوتی از روایت شهادت حضرت علی و یا چه دیدگاه متفاوتی در این تئاتر بیان می شود؟ صرف اینکه ابن ملجم عینک به چشم بزند و گاها جملاتی را بیان کند که به اندازه ای نچسب و ناهمگون با سیر داستان است که مشخص است نه از زبان ابن ملجم بلکه از زبان باور عمومی شیعه زمان حال بیان میشود یعنی روایت متفاوت؟ یا صرف اینکه شما به زور سعی بر تلقین این باور داشته باشید که داستن شهادت سه حاکم وفت (علی (ع)، معاویه و عمر و عاص) تنها یک توطئه از پیش طراحی شده برای کشتن حضرت علی (ع) و مظلوم نمایش دادن معاویه بوده است یعنی روایتی متفاوت؟ تئوری توطئه به صورت گل درشت واقعا یعنی روایتی متفاوت؟
2- شخصیت پردازی و سیر روایی داستان. بعد از تماشای نمایش خود را به جای فردی بگذارید که داستان شهادت حضرت علی (ع) را نمیداند و به تماشای این ... دیدن ادامه ›› اثر می پردازد. ببنید بعد از تماشای نمایش آیا می توانید به سوالات زیر پاسخ دهید:
ابن ملجم چه شخصیتی دارد؟ فردی متفکر و فیلسوف؟ انسانی که ملعبه بازی قدرت و شهوت می شود؟ راوی کل که در ابن ملجم هلول پیداد کرده و سخن از وضع جامعه زمان علی (ع) میکند؟ انسانی بی هدف که برای معنا بخشیدن به زندگی خود به دنبال قتل علی (ع) است؟ یا فردی که با انگیزه کینه به قتل علی (ع) کمر میبندد؟
آیا ابن ملجم در پایان علی (ع) را به شهادت می رساند یا از تصمیم خود منصرف می شود؟
3- استفاده از تکنیک خنداندن مردم به هر قیمتی حتی در یک کار درام. نکته آزار دهنده ای که در تئاترهای با تم غیر کمدی جدیدا بسیار به چشم میخورد قرار دادن تکه ای لوده بازی یا استفاده از الفاظ رکیک در دل یک نمایش جدی برای خنداندن مردم است که این تئاتر نیز در یک برشهایی از آن بهره می جوید. سوال بنده این است که هدف از قرار دادن قسمت وسوسه کردن ابن ملجم به آن شکل لوده بدون هیچ پیوستگی به تم یا جریان نمایش یا استفاده از عبارات رکیک در همصحبتی اشعث با جانبازان به چه دلیل است؟ اگر صرفا برای خنداندن مردم است که قطعا موفق بوده چون بخش عمده ای از تماشاگران با هر صدای ناهنجار یا کلام رکیکی که از بازیگران تولید می شود منفجر می شوند. ولی آیا ما رسالت نانوشته ای داریم که در هر اثری حتما و به هر قیمتی باید تماشاچی بخندد؟ اگر من نوعی تمایل به خندیدن داشته باشم آیا به جای ترور یک اثر کمدی از نوع سه خاستگار و یک عروس را انتخاب نمیکنم؟
4- استفاده از عناصر مدرن در فضایی تاریخی. ما با پیوند زدن عناصری از دنیای امروز در دل یک واقعه تاریخی آیا باید به ارتباط و پیوستگی نهفته بین داستان و فضای امروز میرسیدیم؟ آیا استفاده از عناصر مدرن کمکی به تجسم فضای آن زمان میکند؟ آیا استفاده از دیالوگ های محاوره ای زمان حال در بخش هایی از نمایش یعنی تکرار تاریخ؟
و سوال های بسیار دیگری همراه با حسرت که در پایان نمایش در ذهن بنده نقش بسته است.
"مجلس ضربت زدن" استاد بیضایی و ترور حمیدرضا نعیمی دو پرداخت به یک واقعه که هر دو برچسب روایتی متفاوت را یدک میکشند ولی این کجا و آن کجا