تئاتر رو دوست دارم.چون قابلیت این رو داره که یکی دو ساعتی از دنیای یکنواخت دورت کنه و پرتت کنه توی دنیایی که هر کاری توش ممکنه.دنیایی پر از خلاقیت ... دیدن ادامه ›› و رنگ!
خلاقیت توی کار و چگونگی وارد شدن آقای کنت به روی صحنه از نظر من بسیار شیرین بود و کاملا جسارت و اعتماد به نفس می خواست.
این نمایش نشانگر شخصیت های مختلف بود ،با طرز فکر کاملا مختلف!هر کدام نماد یک نوع طرز فکر.
آناستازیا در لحظه زندگی می کرد و به وضوح بیان شده بود که آنچنان هم که شما فکر می کنید در لحظه زندگی کردن عالی و فوق العاده نیست.
شخصیتی که بیشتر از همه من را به خودش مشغول کرد خود آقای می سی سی بود.شخصیتی که خودش را آدم مذهبی می دونه و اعتقاد داره باید قانون موسی را کامل اجرا کنه ولی در پشت شخصیتش نشون می ده کمبودهای دوران کودکیش بوده که تورات را جلوی پاش گذاشته و بهش آرامش داده و در آخر تصمیم می گیره تا خودش هم گناهکار باشه تا اینکه فقط نظاره گر گناه باشه!این شخصیت من رو یاد حرفی از دکتر شیری می اندازه ،زن ممکنه بیش از حد به معنا روی بیاره تا کمبودهای زندگی واقعی خودش رو نمی بینه.به راستی به چه دلیلی به مذهب روی می آوریم؟
از این تئاتر خوشم اومد چون من رو به فکر وا می داره.روی آوردن به مذهب هم ممکنه حجابی باشه برای پنهان کردن نقصمون!