زبان، بیش از آنکه میلی به طغیانِ اندیشه باشد، سرکوبگرِ آن است (این خصلتِ اجتناب ناپذیرِ "زبان" و ساختار "مفهوم" است). در نتیجه، ایده های مکرر زبانی و بازهای مستمر لغوی، بیش از آنکه به طغیان صحنۀ تئاتر منتج شوند، سرکوبگر آنند. مرز میان شعر و ادبیات نمایشی نیز در چنین نکته ای نهفته است. مخاطب شعر، ذهنی بی واسطه است لیکن مخاطبِ ادبیات نمایشی، ذهنی با واسطۀ حواسِ چندگانه. بحرانِ کمبودِ ادبیات نمایشی در کشورمان تنها مختص به این نمایش نیست و چندی است گریبان اکثریت آثار (متأسفانه آثار جوان تر ها و به ظاهر آوانگاردترها) را نیز گرفته است.
.
نکته دوم:
در اپیزود پایانی نمایش، جناب سهراب شهید ثالث (با بازی خانم هجار) گفتگویی را پیش می کشند مبنی بر از آزادگیِ قلم و رسالت برخی از نویسندگان در به تصویر کشیدنِ شخصیت های مظلوم و فراموش شدۀ تاریخ و اقشار در حاشیه . سپس به عنوان نمونه، سه نویسنده را در این راستا متذکر میشوند:
1. خودش / یعنی: سهراب شهید ثالث (که البته منطقی به نظر می رسد)
2. سوفکل (که تراژدی نویس بلند آوازۀ یونانی است)
3. محمد چرمشیر!!!! (نویسندۀ محترم! شوخی می فرمایید دیگه؟؟)