بعد از تئاتر صد درصد، مشتاق بودم کار بعدی اسماعیل کاشی عزیز رو ببینم.
از لحظه اول که با سورپرایز شروع میشه تا آخر نمایش که بدون رورانس تموم شد رو دوست داشتم، برای اینکه سپویل نشه نمیشه از تک تک اجزایی که لذت بردم بنویسم.
فقط به قول دوستان دیگر، برای دیدن این نمایش، واقعا دو تا چشم کم بود.
فکر می کنم اجراهایی از این دست، سطح و سلیقه تماشاچی رو هم یه کم بالاتر می بره.
خسته نباشید به تمام عوامل و گروه اجرایی.

پ. ن: واقعا ردیف 4 یا 5 صندلی های وسط بهترین جای سالنه برای اینکه بتونید همه چیز رو بهتر ببینید. من ردیف 6 صندلی وسط بودم که رفت و آمد واقعا سخت بود و قسمت بالای سالن، سمت راست رو نمی تونستم کامل ببینم.