مجید رمضان نسب: «کارهای تجربیِ عارف شریفی این ویژگی را دارد که به تعداد شبهای اجرا، بتوان نمایش متفاوتی را به صحنه برد. این نمایش ها این قدرت را به بازیگر می دهد که بتواند در موقعیت های مختلف، آزمون و خطا کرده و کار را به تکامل برساند. به عنوان مثال چند شب پیش در آخرین شبهای تمرین، یکی از صحنه ها کاملا تغییر کرد و به سرعت صحنه ای دیگر جایگزین آن شد، صحنه ای که تنها با یک بار تمرین درآمده بود. همه ی این عوامل قدرت بازیگری و درک موقعیت بازیگر از شرایط را بالا می برد؛ به خصوص چنین کارهایی که در آن دیالوگ یک حرف می زند، کنش در رابطه با موضوع دیگری است و همه ی اینها در راستای مفهومی کاملا متفاوت عمل می کند. یعنی عملی که بازیگر روی صحنه انجام می دهد از لحاظ بصری یک معنی دارد و مفهوم پشت این عمل، معنایی دیگر را در بر می گیرد. این موضوعات و شرایط، بازیگر را پخته می کند و به او اعتماد به نفس قرارگیری در شرایط سخت تر را می دهد. »

لاوین خادم گیلانی: «شخصیتی که در این نمایش بازی می کنم یعنی بازیگر شماره ۲، بسیار با آن چیزی که هستم متفاوت است. من شخصیتی آرام دارم و معمولا صدایم بالا نمی رود، اما در این نمایش عصبی و پرخاشگر می شوم و حتی دیگری را کتک می زنم. حضور در این نقشِ متفاوت و متضاد با خودِ فعلی ام، تجربه ی جالبی برایم بود زیرا توانستم خودم را برای بازی در این نقش متفاوت محک بزنم و ببینم آیا از پس آن برخواهم آمد ... دیدن ادامه ›› یا نه.»

امیر کرمانی: «در انتخاب نقش ها، اتفاقی که در نمایش «آنامورفیک» افتاد این بود که عارف هیچ نقشی را برای کسی تعیین نکرد و این بازیگرها بودند که با توجه به تجربه و سوابق کاری شان، در جای مناسب خود قرار می گرفتند. این موضوع خود به خود کار را برای منِ بازیگر جذاب می کرد.»

سینا علیپور: «مخاطب نمایش «آنامورفیک» که از بیرون کار را می بیند ممکن است فکر کند که این بازیگرها نقش خود را بازی می کنند، پس کار راحتی در پیش دارند؛ اما نکته اینجاست که همین خود بودن که بخشی از اجرا نیز هست باید درست و به موقع اتفاق بیافتد. »

برای خواندن گفتگوی بازیگران نمایش «آنامورفیک» با مجله فرهنگی/هنری آرادمگ به لینک زیر بروید:
https://aradmobile.com/mag/category/culture-and-art/cinema-theatre/interview/