[ بی وطنی، آلام، رهایی، سقوط ]

بر اساس سلسله مراتب طبقه بندی شده گونه های روایی موازی در نظریات لیندا آرنسون محتوای چینشی اثر مفروض از شاخه روایتهای موازی و غیرخطی نشأت می گیرد، جایی که با فلش بک و فلش فورواردهای تو در تو قصه ای خطی روایت می شود تا با پرش های زمانی متعدد به لایه های داستان دسترسی پیدا کنیم.
ساختمان نمایشنامه بر منولوگ ها ، واگویه ها و دیالوگهایی استوار است که با برهم زدن فضای خطی و تصادفات زمانی در تلاش است تا محوریت داستان را در فرمی پازلی بازنشر کند؛
آن چیزی که برای من جذابیت دارد فضای پسا بکتی در دیالوگهاست تا با حضور همه عوامل بازی در یک صحنه دیالوگها گردش پیدا می کند و خط شکستهای زمانی بی مهابا پیش می رود که گاهی این روند در گیج شدن مخاطب برای دور شدن از فضای قصه تک خطی با پیرنگ اصلی "مهاجرت" در ستیز قرار می گیرد؛
از نزدیکترین فکتهایی که بتوانم با این قلم مثال بزنم به میشل ویناور فرانسوی اشاره می کنم که در نمایشنامه پرتره یک زن با این تکنیک از چهره یک زن با خُرده روایتهای موازی که هر شخص از زاویه دید خود روایت می کند با طی هر روایت، پازلی از یک جنایت رخداده رونمایی می شود و شکلی جدید در تصورات ما ... دیدن ادامه ›› از شخصیت زن نمایشنامه جای باز می کند.
فرم محتوای نمایش بر تئاتری با تِم "ستم دیده" دلالت دارد که یکی از بنیان گزاران مدرن آن آگوستو بوال کارگردان برزیلی ست که او نیز تحت تأثیر نظریه های پائولو فریره فیلسوف فقید برزیلی ست بدین معنا که تئاتر به عنوان ابزاری برای ترویج و ترغیب مردم در تغییر سیاسی و اجتماعی استفاده می‌کند، در تئاتر ستم‌دیده، مخاطب از نظاره‌گر محض خارج شده و تبدیل به فعالی می‌شود که می‌تواند واقعیت زندگی خویشتن را تغییر دهد و در این اثر نیز کارگردان با بهره مندی از همین نظریه از برخی مخاطبین بازی می گیرد و آنها را در حاشیه قصه جای می دهد و تعاملی با هسته اصلی جانمایه اثر برقرار می شود؛

دید پارانویایی به تم مهاجرت در غالب فرار از مرز و بوم بازنمایی رسته ایی از افراد حال حاضر ایرانیست که در چگالی گریز از مرکز وطن قرار دارند و نویسنده تلاش دارد تا با تشبیهات صنایع ادبی چون پرواز عمود و کبوترهای دودی و اقیانوس سرد، خیالی بزرگ برای مخاطب بسازد و او را در حالی خوش از لذت درونی اغناء کند.

تکرار برخی واژه ها و اصطلاحات لغوی زیادتر از حد معمول بود و این رویه کند شدن ریتم اثر را پی ریزی می کرد که با کش آمدن مدت زمان اجرا بی حوصلگی را می توانستم در عکس العملهای برخی مخاطبین مشاهده کنم.

بازی خانم مهدخت مولایی را دوست دارم زیرا در عمق لحظات غم درگیر بازنمایی عقده ها و شکستهایی مبتنی بر حوادث مدنی، اجتماعی و خانوادگی هستند که تصویر زنی درونگرا با میل رهایی بالا و بی وطنی را بر کام تجربه بدل می کند.

ویدئو آرت ها و چینش پرده های متعدد و بکارگیری تعاملی شبکه های تصویری اجتماعی بر آنها برای بازی ها و میمیکهایی چون فشار روحی بر بازیگر از محاسن صحنه و به نظرم در بدنه اصلی کار ایفاگر نقش است؛

با خسته نباشید به نویسنده عزیز و کارگردان محترم و بازیگران نازنین و کلیه عوامل اجرایی این اثر شریف و پرمایه.