ذهنی که به مدرنیته وارد نشده را نمی‌توان به پسامدرن پرت کرد و صدالبته راوی خود میبایست درکی از پست مدرن داشته باشد چه از منظر بودریار، چه لیوتار، چه آرتور. مخاطب چیپس و پفکی و موبایل به دست هدفی جز وقت گذرانی و خوش گذرانی ندارد اما آنهم باید تیاتر را درک کند چه بسا همین عدم درک مناسب وی را از سالنهای نمایش دور کند که در حقیقت همین هم رخ داده است، پسامدرن یا پست مدرن هم دارای انتالوژی است و بادی به هر جهت نیست درست است فراروایتی نداریم اما روایت ها پوچ و الکن نیستند.در ضمن وقتی نمایشی شروع میشود درها بسته میمانند نه آنکه ۷ یا ۸ بار عده ای که برای هیچ چیز و هیچ کس ارزشی قائل نیستند خنده کنان و موبایل به دست وارد شوند و خرده تمرکز ما و بازیگر صحنه را هم بگیرند، بحث حضور جناب عقیلی و استفاده از اسم جناب عبدی که اتفاقا خودشان در سالن بودند نیز به گمانم تنها پوششی برای جذب مخاطب بود