پس از به تماشا نشستن نمایش وزین بی چرا زندگان ناگهان به یاد نمایش شبت بخیر اثر آقای کسری کاریان افتادم. که در آنجا نیز با هجمه های روحی روانی و لجام گسیخته ی جامعه ای که امید در آن رو به افول میرود بر میخوریم.
در نمایش بی چرا زندگان به وضوح شاهد این معضل اجتماعی هستیم.
بحرانی که گویی با یک دست جلو چشممان را گرفته و با دست دیگر مانع فریادمان میشود و ما به ناچار در فانوس آشفته خیال خود تن به این تراژدی دوار میدهیم.