شروع نمایش با استفاده از طراحی صحنه و موسیقی خیلی خوشایند بود و بسیار توقعم را بالا برد اما متاسفانه رفته رفته نمایش افت کرد. بازی ها خوب بود اما نمایشنامه ضعیف بود. خرده پیرنگ هاش ذهنم رو به سمت مشخصی هدایت نکرد. داشتم نقدها رو می خوندم. چیز بیشتری از اونچه که دیده بودم دستگیرم نشد. تا اینکه نقد آقای علیرضا پرهان رو خوندم. به نکته خیلی عجیبی اشاره کرده بودند اینکه در خصوص مسائل سیاسی در ایران هرچقدر عمیق تر شوی کمتر سانسور میشوی. شاید در نگاه اول غیرمنطقی به نظر برسه اما وقتی دقیق بهش فکر می کنی می بینی عجب حرف درستیه! مثلا به نظرم یکی از سیاسی ترین و عمیق ترین نمایش هایی که دیدم نمایش بی تابستان امیررضا کوهستانی بود. هیچ جاییش قابل سانسور نبود. اصلا اونی که باید سانسور کنه مطمئنم که نفهمیده که چه نقدی به سیستم آموزشی و اصل ...... انجام شده. اما به جاش نمایش هایی مثل پیکان جوانان، آن سوی آینه یا مخاطب توقیف شدند. تئاترهایی که عملاً هیچ حرف جدید و عمیقی برای گفتن نداشتند فقط خیلی رو حرف های گل درشت می زدند. نمایش رئالیسم مصوعی هم به نظرم مشکل متنش ربطی به سانسور نداره. کلاً حرف مهمی واسه گفتن نداره.
اما جدا از اینها به نظرم محمد برهمنی هم خیلی بازیگر کاردرستیه. عجیبه چرا تو اجراهای خودش بازی نمی کنه. فکر کنم زوج برهمنی و گرجی در یک تئاتری از خود برهمنی خیلی سم بشه!