نوشتن از نمایشی که نام محمد چرمشیر را به عنوان نویسنده یدک میکشد، کار راحتی نیست. بخصوص اگر با سختترین متن این نمایشنامهنویس چیرهدست طرف باشی که کمتر کسی جسارت به صحنه بردن آن را پیدا کرده است.
با این پیشفرض، از اجرای پروانه و یوغ انتظاری داری که شاید از دیگر کارهای روی صحنه نداشته باشی. انتظار اینکه کارگردان، بیجهت به سراغ این متن سخت نرفته باشد و برای صحنه به صحنه آن تفکر و ایده داشته باشد.
این انتظار البته از ناحیه کارگردانی اثر به طور کامل برآورده نمیشود و این حسرت برای مخاطب باقی میماند که چرا متن جذاب و پیچیده محمد چرمشیر، را در قالب اثری شایستهتر نمیبیند.
در این میان تنها چیزی که مخاطب را تا انتها در سالن نگه میدارد، بازیهای خوب گروه بازیگران است که ارزش وقت گذاشتن و دیدن را دارد، بخصوص بازی درخشان امیرحسین سرداریان در نقش ونسان ونگوگ و مهتاب وجدانی در نقش کریستین.