به خاطر شناخت اندکی که از زندگی شخصی فروید داشتم دنبال کردن اتفاقات پررنگ این زندگی برایم جذاب بود ولی اگر این مطالب را در یک پادکست و کتاب یا ... دیدن ادامه ›› مقاله هم دنبال میکردم همینقدر جذابیت میداشت پس تفاوت مدیوم تئاتر چیست؟ آیا به صرف وجود دو منبع نوری متقابل و ایجاد سایه بر دیوارهای صحنه میتوان به دقایق طولانی صحبت کاراکترها با هم بدون میزانسن های متفاوت و خلاقانه جذابیت بخشید؟ و اگر این ضعف دامن بیش از هشتاد درصد اجرا را بگیرد چه؟ صحنه تقابل خاخام و فروید در حالیکه پتانسیل اینرا داشت که با یک پردازش قدرتمند به صحنه ای بدیع تبدیل شود، با شوخی های سطحی و دم دستی کار را در حد یک نمایش لاله زاری پایین میکشد و بازی شهروز دل افکار را هم زیر سوال میبرد. بخش ادیپ و الکترا و بازی بدنی دو بازیگرش را دوست داشتم هم از لحاظ تم که دغدغه ام بود در دوران آشنایی با فروید و هم ترکیب با صحنه بعدی اش. برای فروید داستان، فرزین محدث هم در این چهارچوب تنگ و غیر منعطف متن و کارگردانی بیش از آنچه به نمایش گذارد ممکن نبود. بازی یلدا عباسی را در لحظاتی از نقش معشوق دوست داشتم و نه بیشتر. آیا ترسمان به سرمان آمده تا نمایش هایی که باید بار سنگین هنری تئاتر را به دوش بکشند برای خنده ده تا پانزده تماشاگر دست به دامن چنین شوخی هایی شوند ؟