جنگ؛ تجاوز و تنهایی که به تاراج میرود…
انسان در معرض تجارب گوناگونی قرار میگیرد، از آنها تاثیر میپذیرد و در تعامل با آن تجارب دگرگون میشود.
... دیدن ادامه ››
برخی از این تجارب آسیبزا و تروماتیک اند و جنگ جز خشن ترین این تجربیات است.
گاهی تجارب آسیبزا بر “گروهی” از افراد اثر میگذارند گویی مانند درد مشترک، تحملشان نه آسان که روانتر است، اما تجربههای “فردیِ” آسیبزا شخص را به سقوط در تنهایی خود وا میدارد.
تجاوز به حریم تن در هر فضا و بستری، و در هر مکان و موقعیتی رخ دهد از آسیبرسانترین تجربیات است.
در نمایش آقای افشاریان با پدیده دردناکِ اختلال اضطرابی: استرس پس از حادثه (post traumatic stress disorder) مواجهه میشویم. عمق ترس، تنهایی، خشم، غم و وحشتِ دختری را به نظاره مینشینیم که گویی با سکوت به تمام تجربیاتش معنا میدهد. از سختترین ویژگیهای این اختلال احساس تجربه مجدد تروماست و شخص حملات اضطرابی شدیدی تجربه میکند، بارها و بارها…
در نگاه من نقطهی ویرانکننده نمایش خبر حامله بودن دختر است. انگار فاجعه تکمیل میشود. دیگر فقط با اختلال اضطرابی روبرو نیستیم، اکنون با شرایطی مواجههایم که دخترک به مرز جنون و فکر تمام کردن زندگی خود یا فرزندش میرسد.تلاش شده بود قدری از مصائب این تجربیات تروماتیک به صحنه دربیاد.
درمان و بهبودی مسیری طولانی است؛ مسیری که دُرا با همراهی دکتر سپری کرد و چه خوب که دُرا از این شرایط عبور کرد اما چه بسیار زنان و دخترکانی که در میانه جنگ و خشونت و تجاوز دوام نیاورده و زندگی را رها کردهاند.
فراتر از شیوه مواجهه با موضوعی این چنین دردناک یا بازی هنرمندان؛ دیدن نمایش را توصیه میکنم.
سپاس از تیم نمایش